ଜ୍ଞାନପ୍ରଦୀପ ଗୀତା

କହଇ ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣ ଗୋସାଇଁ

।

ଅବ୍ୟକ୍ତପୁରୁଷ କାହିଁରେ ଥାଇଁ

॥

ଜୀବ ପରମ ବୋଲନ୍ତି ସେ କାହିଁ

।

ଏହା ବୁଝାଇ କହ ଭାବଗ୍ରାହୀ

॥

ପରମ ଦିଶଇ କେବଣ ବର୍ଣ୍ଣ

।

ଜୀବର ବର୍ଣ୍ଣ ସେ କେବଣ ପୂର୍ଣ୍ଣ

॥

ଜୀବଗୋଟି କାହିଁ ରହିଲା କହି

।

ପରମ ହୋଇଛି କେବଣ ଦେହି

॥

ଏକା ଘରେ ଲୀଳା କରନ୍ତି ରହି

।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ସାଧୁମାନେ କହି

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ପାର୍ଥ

।

ପଚାରିଲୁ ଯାହା ଅତି ଗୁପତ

॥

ଅଜ୍ଞାନୀକି ବ୍ୟକ୍ତ କରିବୁ ନାହିଁ

।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟରେ ଥାଇ

॥

ଜୀବ ପରମ ତା ବେନି ଚରଣ

।

ଜୀବ ପରମ ମୁଁ ହୋଇଛି ଜନ୍ମ

॥

ହୋଇଛି ଅଶେଷ ପରମ ଚିହ୍ନ

।

ଜୀବ ପ୍ରକାଶୁଅଛି ଶ୍ୱେତବର୍ଣ୍ଣ

॥

ବାମପାଦ ଜୀବ ରହିଛି ଟି ଏ

।

ଦକ୍ଷିଣପାଦ ପରମ ବିଜୟେ

॥

ଏକସ୍ଥାନେ ଲୀଳା କରନ୍ତି ବେନି

।

ପରମ ରହିଛି ଜୀବକୁ ଘେନି

॥

ଯାହା ପଚାରିଲୁ କହିଲୁଁ ପାଥ

।

ପରମ ତତୃ ଯେ ଅତି ଗୁପତ

॥

କହଇ ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣ ଶ୍ରୀହରି

।

ପଚାରୁଛି ଯାହା କହ ବିସ୍ତାରି

॥

ଜୀବ ପରମରେ ସନ୍ଦେହ ହେଲା

।

ମାଈ କେ ଅଣ୍ଡିରା ଜଣା ନ ଗଲା

॥

ଜୀବ ପରମ ତ ଅଟନ୍ତି ଦୁଇ

।

ପୁଣ ବୋଲନ୍ତି ଏକ ରୂପ ସେହି

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ବିବତ୍ସି

।

ଗୁପତ ହୋଇଁ ଏ କଥା ରହିଛି

॥

ଜୀବଟି ମାଈ ପରମ ଅଣ୍ଡିର

।

ଜୀବରେ ପରମ କରେ ବିହାର

॥

ଅନଳ ଧୂମ ଯେସନ ପ୍ରକାର

।

ଜୀବ ପରମ ଏକଇଁ ଶରୀର

॥

ଶୁଣ ସେ ଜ୍ଞାନ ପୁଛିଲୁ ଅର୍ଜୁନ

।

ଜୀବ ପରମଙ୍କ କଳା ବିଧାନ

॥

କେତେ କେତେ କଳା ରାତ୍ର ଦିବସ

।

କେତେ କଳା ଘେନି ରାଉଛି ହଂସ

॥

କେତେ ଦୁଆରେ କେତେ ବା କବାଟ

।

କେଉଁଠାରେ ସର୍ପ ଜଗିଛି ଘାଟ

॥

କେଉଁ ଦ୍ୱାର ସେହି ନିରୋଧ ହୋଇଁ

।

କେଉଁ ଦ୍ୱାର କବାଟ ଲାଗିଛଇଁ

॥

ଅନନ୍ତ ରହିଛି କେଉଁ ପ୍ରକାରେ

।

କେଉଁ ଦୀପ ଜଳେ କେଉଁ ଠାବରେ

॥

କହନ୍ତି ହରି ଶୁଣ ପଣ୍ଡୁବଳା

।

ଜୀବ ପରମଙ୍କ ବତ୍ରିଶ କଳା

॥

ଚବିଶ କଳାରେ ରାତ୍ର ଦିବସ

।

ଅଷ୍ଟକଳା ଘେନି ନିତ୍ୟ ଯେ ରାସ

॥

ଆହାର ନିଦ୍ରା ମଇଥୁନ ବାଈ

।

ଚନ୍ଦ୍ରର ଏ ଚାରି କଳା ଅଟଇ

॥

ଉର୍ମ ଧୂର୍ମ ଜ୍ୟୋତି ଜ୍ୱାଳା ଏ ଚାରି

।

ସୂର୍ଯ୍ୟକଳା ଚାରି ଦ୍ୱାରେ ପହାରୀ

॥

ଏ ଚାରିଦ୍ୱାରେ ଏକ କବାଟହିଁ

।

ଦୋମୁହାଁ ସର୍ପ ତହିଁ ଜଗିଥାଇ

॥

ନିରୋଧ ଦ୍ୱାର ଅଟେ ଶିଷୁମୁନା

।

ତିଳ କବାଟ ଲାଗିଅଛି ଅନା

॥

ଯୋଗମାୟା ପରେ ଅଛନ୍ତି ରହି

।

ମାଣିକ୍ୟଦୀପ ସେଠାରେ ଜଳଇ

॥

ରାତ୍ର ଦିବସ ଦୁଇ ନାହିଁ ଯହିଁ

।

କୋଟି ଦିବାକର ଉଦୟ ହୋଇଁ

॥

କହେ ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣ ଦେବରାୟେ

।

ପୁଚ୍ଛିବି ମୁହିଁ ଆହୁରି କଥାଏ

॥

କେମନ୍ତ ଅବା ସ୍ୱରୂପଟି ସେହି

।

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଶରୀର ବହି

॥

କେଉଁ ଜପ ତପ ମନ୍ତ୍ରରେ ଅବା

।

କାହାକୁ ଭାବିଲେ ତାଙ୍କୁ ପାଇବା

॥

କେଉଁ କଥା ଅବା ଅତି ଗୁପତ

।

କାହିଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବା ହୋଇଛି ଜାତ

॥

ନାମଟି ଏ କାହୁଁ ଜାତ ହୋଇଲା

।

ସଂସାରରେ ପୁଣ ଉଦିତ ହେଲା

॥

ନାମଗୋଟି ସେ ଯେ କେମନ୍ତ ଭାବ

।

କର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ ତା କେମନ୍ତ କହିବ

॥

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ

।

ତୋତେ କହିବା ଏ ଗୁପତ ଜ୍ଞାନ

॥

ତୁହି ଯେ ପଚାରି ପାରୁ ଏମାନ

।

ଯାହା ନ ଜାଣନ୍ତି ଚତୁରାନନ

॥

ତୁ ପଚାରିଲୁ ସେ ରୂପ କେମନ୍ତ

।

କହୁଛି ଶୁଣ ତୁ ତଥି ତଦନ୍ତ

॥

ଠୁଳ ନୋହେ ଶୂନ୍ୟ ନୋହେ ଅରୂପ

।

ଭକ୍ତ ଭକ୍ତିଭାବେ ବହନ୍ତି ରୂପ

॥

ବ୍ରତ ଜପ ତପ ମନ୍ତ୍ରେ ନ ପାଇ

।

ଭାବିଲେ ନାମ ଅନାମ ପାଇ

॥

ଅତିଅଗୋଚର ଅନାମଖଣ୍ଡ

।

ଅବତାର ଯହୁଁ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

॥

ଅନାମ ଖଣ୍ଡୁ ଜାତ ହୋଇ ନାମ

।

ସଂସାର ନାମରୁ ହେଲା ଜନମ

॥

ଅତିଗୁପତ ଏ ନାମ ମହିମା

।

ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ ଯାର ନ ଜାଣେ ବ୍ରହ୍ମା

॥

ମୁହିଁ ବା କେଉଁ ଛାର ଲୋକ ହୋଇ

।

ମୁଖରେ ମୁଁ ଏହା କହିଁ ଲୋଡ଼ଇ

॥

ସାଧୁଙ୍କ କରୁଣା ଗୁରୁଙ୍କ ଆଜ୍ଞା

।

ମୋହର କାହିଁ ସେ ଏଡ଼େ ପ୍ରତିଜ୍ଞା

॥

ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟେ ନାହିଁ ପରମାନନ୍ଦ

।

ତାହା ଜାଣନ୍ତି ସେ ଭକତ ବୃନ୍ଦ

॥

ଭକତଜନ ପାଦ ଅରବିନ୍ଦ

।

ଧ୍ୟାୟି କରି କହେ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ

॥

କହନ୍ତି ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣିମା ଶ୍ରୀହରି କହ ଜ୍ଞାନର ବିଚାର

।

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଜ୍ଞାନର ମହିମା ଶୁଣିବାକୁ ମନ ମୋର

॥

କିରୂପେ ମନ୍ତ୍ର ଯେ ସ୍ଥାପନା ହୁଅଇ କେଉଁ କ୍ଷର ତହିଁ ବସି

।

ଅଣଅକ୍ଷର ଯେ କାହାକୁ ବୋଲିବା ତାହା କହିବା ବିଶେଷି

॥

ଏକାକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର କେଉଁ ଅକ୍ଷର ସେ କେଉଁ ଠାବରେ ରହିଲା

।

ଏମନ୍ତେ ବାର ମାତ୍ରା ଅଛିଟିକି କେଉଁ ମତି କାହିଁ ବସିଳା

॥

ଯନ୍ତ୍ରରେ ପରା ବେନି ଦଳ ବସଇଁ ସେ କାହୁଁ ହୋଇଲେ ଜାତ

।

କେଉଁ ଦଳୁ ଆତ୍ମା ସମ୍ଭୂତ ହୋଇଲା କହିବା ଏଥି ତଦନ୍ତ

॥

ପୃଥ୍ୱୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ଯେ ଆକାଶ କେଉଁ ଦଳରୁ ସେ ହେଲେ

।

ପ୍ରାଣପ୍ୟାନ ବ୍ୟାନ ଉଦ୍ଦାନ ସମାନ କେଉଁ ବଳୁଁ ଜନମିଳେ

॥

ସିଦ୍ଧିରସ୍ତୁ ଚାରିକ୍ଷର ମୂଳ ବୀଜ କେଉଁ ଦଳରୁ ସେ ହୋଇ

।

ଅବନା ବୋଲନ୍ତେ ଅଚାର୍କ ପାଇଲି କେତେ ଅକ୍ଷର ଅଟଇ

॥

କେଉଁ ଅକ୍ଷରୁ କେ କିରୂପେ ହୋଇଲା ଷୋଳଦଳୁଁ କାହୁଁ ହୋଇ

।

ଦ୍ୱାଦଶ ଦଳ କିରୂପେ ଜନମିଲା ତାହା କହ ଯଦୁସାଇଁ

॥

ଦୃଶଦଳ ବୋଲି କାହାକୁ କହନ୍ତି ସେ କେଉଁ ଦଳୁଁ ଉତ୍ପତ୍ତି

।

ଷଡ଼ଦଳ ଜନ୍ମ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଳ କେଉଁ କ୍ଷରୁ କହ ଦାଶରଥି

॥

କେ କାହୁଁ କିରୂପେ ଜନମ ହୋଇଲେ କହ ଆଦି ଅନ୍ତ କରି

।

ଷଡ଼ଚକ୍ରେ ପଞ୍ଚାଶକ୍ଷର ପବନ ମନ କିରୂପେ ବିହରି

॥

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗଯୋଗ ଚାରିବେଦ ଓଁକାର ଏକାକ୍ଷର ଅଣାକ୍ଷର

।

ସଂକ୍ଷେପେ ଏହା କହନି ମହାବାହୁ ଯେବେ ମୁଁ ଭୃତ୍ୟ ତୁମ୍ଭର

॥

ମୁହିଁ ହୀନଜନ ନାହିଁ ମୋର ଜ୍ଞାନ ଏ ସନ୍ଧି ପାଇବି କାହିଁ

।

ତୁମ୍ଭେ ଗୁରୁ ମୋତେ ସୁଦୟା କର ଯେ ଶୁଣି ଭବୁଁ ଉଦ୍ଧରଇଁ

॥

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜୁନ ତୋ ଆଗେ କହୁଛି ମୁହିଁ

।

ପୁଛିଲୁ ତୁ ଯାହା କହିବି ମୁଁ ତାହା ନ କହିବୁ ଅଜ୍ଞାନେହିଁ

॥

ବିଷମ ସନ୍ଧି ସେ ଅତି ଅଗୋଚର ବଚନେ ନୋହେ ବଖାଣି

।

ଯାହା ପଚାରିଲୁ ମନ୍ତ୍ରର ମହିମା ଶ୍ରୀଗୁରୁ କହିଲେ ଜାଣି

॥

ହେତୁ କରି ଶୁଣ ପ୍ରଥମ ଯନ୍ତ୍ରକୁ ସ୍ଥାପନ ଏମନ୍ତେ ହେଲା

।

ଅଣଅକ୍ଷର ଶୂନ୍ୟରୂପେ ତହିଁ ଯେ ପାରୁଶେ ଅକାର ହେଲା

॥

ଅକାର ପାରୁଜେ ଗାର ବସାଇଲେ ଆକାର ଯେ ତହିଁ ଦେଇ

।

ତହିଁ ପାରୁଶରେ ଶୂନ୍ୟ ବସାଇଲେ ଯେରୂପେ ଯନ୍ତ୍ର ହୁଅଇ

॥

ତହିଁ ତଳେ ଚାରିଅଙ୍କ ଗାର ଓଁରେ ମାତ୍ରା ଆରପାଖେ ଦେଇ

।

ଉପରେ ସେ ମାତ୍ରା ବସାଇଲେ ଏକାକ୍ଷର ବେନିଦଳ ହୋଇ

॥

ବେନିଦଳ ବୋଲି ଯାହା ସେ ବୋଲନ୍ତି ହେତୁ କରି ତାହା ଘେନି

।

ସେହି ଠାବରୁଟି ଜ୍ଞାନ ସେ ଉତ୍ପତ୍ତି କହିଲି ତୋତେ ଅର୍ଜୁନ

॥

ହଂ କ୍ଷଂ ବୋଲିଣ ନାମଟି ଯାହାର ସେ ବେନିଦଳ ବୋଲାଇ

।

ଉଦେ ଅସ୍ତ ଯେଉଁ ଠାବରେ ହୁଅଇ ଜ୍ଞାନଟି ସେହି ଅଟଇ

॥

ପୃଥ୍ୱୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ଯେ ଆକାଶ କହିବା ଏଥି ବିଧାନ

।

ହଂ ଦଳରୁ ଏ ପ୍ରକାଶ ହୋଇଲେ ଶୁଣ ତୁ ହୋ ଅରଜୁନ

॥

ପ୍ରାଣପାନ ବ୍ୟାନ ଉଦାନ ସମାନ ଏ ଜ୍ଞାନ କହିବା ତୋତେ

।

ଯଂ ଦଳରୁ ଏ ଜନମ ହୋଇଲେ ଶୁଣ ତୁ ହୋ ପଣ୍ଡୁସୁତେ

॥

ଆହୁରି ତୋତେ କହିବା ଯେ ସୁଚିତ୍ତେ ଚାରିବେଦର ବିତାର

।

ଚାରିବେଦ ମଧ୍ୟେ ପୁରି ପ୍ରକାଶିଛ ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗଟି ନାମ ଯାର

॥

ପରରଜ ବୋଲି ଯାହାକୁଟି କହି ଜାତସିଦ୍ଧି ବେନିକ୍ଷରୁ

।

ଶଶବଦ ବୋଲି ଚାରିଅକ୍ଷର ଜନ୍ମିଲା ରସ୍ତୁ ଅକ୍ଷରୁ

॥

ଏବେ କହିବା ତା ଶୁଣନ୍ତି ହୋ ପାଥ ଷୋଳଦଳର ବିଚାର

।

ଯେଉଁ ଦଳରୁ ସେ ଜନମ ହୋଇଲେ ଘେନି ନାମ ରୂପାକ୍ଷର

॥

ଅଆ ଇଈ ଉଊ ୠଋ ବୋଲି ପାଥ ଏ ଆଠକ୍ଷର ବୋଲାଇଁ

।

ଏଐ ଓଔ ଅଂ ଅଃ ଟି ଆଦି ଯେ ଏହ୍ନେଷୋଳଦଳ ହୋଇ

॥

ଦ୍ୱାଦଶ ଦଳର ମହିମାଟି ଶୁଣ ଷୋଳ ଦଳରୁ ଜନ୍ମଇ

।

କ ଖ ଗ ଘ ଟି ସେ ଜାଣ ଙ ଚ ଛ ଜ ଅକ୍ଷର ପ୍ରମାଣ ଏହି

॥

ଅଆ ଇଈ ଉଊ ୠଋ ଯା ବୋଲନ୍ତି ଅଷ୍ଟ ଅକ୍ଷର ଏ ସ୍ଥିତି

।

ଏ ଅଷ୍ଟଅକ୍ଷରୁ ସେ ଷଡ଼ ଅକ୍ଷର କହିଲୁଁ ସୁଭଦ୍ରାବତ୍ସି

॥

ଆର ଷଡ଼ାକ୍ଷର ମହିମାଟି ଶୁଣ ଛ ଜ ଝ ନାମ ବୋଲାଇ

।

ଞ୍ଜ ଟ ଠ ଏ ଷଡ଼ ଅକ୍ଷର କହିବା ତୋତେ ହୋ ପାଥ ବୁଝାଇ

॥

ଏଐ ଓଔ ଅଂ ଅଃ ଅଷ୍ଟାକ୍ଷର ଏହି ସ୍ଥିତ ଯେ ପ୍ରମାଣ

।

ଛ ଜ ଝ ଞ ଟ ଠ ଏ ଷଡ଼ ଅକ୍ଷର ଜାତ ଅଷ୍ଟାକ୍ଷରୁ ପଣ

॥

ଦଶ ଦଳ ବୋଲି ଯାହାକୁ ବୋଲିଟି ଜନ୍ମ ଦ୍ୱାଦଶ ଦଳରୁ

।

ଡ଼ ଢ଼ ଣ ତ ଥ ଯାହା କହି କ ଖ ଗ ଘ ଙ ଚ ଛ ଯେ ତହିଁରୁ

॥

ଆର ପାଞ୍ଚକ୍ଷର ଦ ଧ ନ ପ ଫ ଟି ନିଶ୍ଚୟ କରି ତୁ ଜାଣ

।

ଷଡ଼ ଜ ଝ ଞ ଟ ଠାରୁ ଜନମ ସେ ଏ ପାଞ୍ଚକ୍ଷର ପ୍ରମାର

॥

ଷଡ଼ଦଳ ବୋଲି ନାମଟି ଯାହାର ଦଶ ଦଳରୁ ସେ ଜାତ

।

ଡ଼ ତ ଅଣ ତ ଥଅରୁ ସେ ବ ଭ ମ ହୋଇଅଛନ୍ତି ସମ୍ଭୂତ

॥

ଯ ର ଳ ତିନି ଯେ ଅକ୍ଷର ଦ ଧ ନ ପ ଫ ରୁ ହୋଇଲେ ଜାତ

।

ଚତୁର୍ଦଳ କଥା ବିଶେଷି କହିବା ଷଡ଼ଦଳରୁ ନିର୍ମିତ

॥

ବ ଅ ଶ ବୋଲି ଯେ ଏ ତିନି ଅକ୍ଷର ବ ଭ ମ ରୁ ଜାତ ହେଲେ

।

ଷ ସ ବେନିକ୍ଷର ଯାହାକୁଟି କହି ଯ ର ଳରୁ ଜନମିଳେ

॥

ଷଡ଼ଚକ୍ରେ ପଞ୍ଚାଶ ଅକ୍ଷର ମନପବନ ଶିଶୁମ୍ନା ଦ୍ୱାର

।

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗେ ଯୋଗ ଯେ ବେଢ଼ି ରହିଅଛି ଚାରିବେଦ ମଧ୍ୟେ ସାର

॥

ଚାରି ବେଦ ମଧ୍ୟେ ଓଂକାର ପୀଢ଼ ସେ ଶିରେ ଘେନି ଅର୍ଦ୍ଧମାତ୍ରା

।

ଅର୍ଦ୍ଧମାତ୍ରାପରେ ବିନ୍ଦୁବ୍ରହ୍ମ ବସେ ତାକୁ ବୋଲି ବ୍ରହ୍ମଯାନ୍ତ୍ରା

॥

ବିନ୍ଦୁକୁ ବେଢ଼ି ବଙ୍କୁନାଳ ରହିଛି ବଙ୍କୁନାଳ ବୋଲି ଯାକୁ

।

ତ୍ରିବେଣୀ ଘାଟ ସେହିଠାରେ ଅଟଇ ଲୟେ କର ପାଥ ତାକୁ

॥

ବିନ୍ଦୁ ଉପରେ ଜ୍ୟୋତି ରୂପ ପ୍ରକାଶ ଜ୍ୟୋତିକିଟି ନାମ କହି

।

ନାମ ଉପରେଟି ଅନାମ ରହିଛି ଏପରେ ପଦାର୍ଥ ନାହିଁ

॥

ଅତି ଅଗୋଚର ବିଷମ ହେତୁ ଯେ ଯେ ମହାନୁଭରେ ଦୃଶ୍ୟ

।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ବଚନ ହୃଦପଦ୍ମେ ଘୋଷି ମଉନେ ଜାଗ୍ରତେ ବସ

॥

ଶ୍ରୀଗୁରୁ କୃପାରେ ଯେ ଜ୍ଞାନ ସ୍ମରଣ ହୃଦେ ଥାଇଁ ଦ୍ୟନ୍ତି କହି

।

ବାଇ ପ୍ରାୟେ ହୋଇଁ ଏହା ମୁଁ ବୁଝଇ ଏଡ଼େ ହେତୁ ମୋର କାହିଁ

॥

ସାଧୁଜନେ ମୋର ଦୋଷକୁ ନ ଧର ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ଦାସର ଦାସ

।

ବିଷୟାଜଡ଼େ ବନ୍ଦି ହୋଇ ରହିଛି ବାନ୍ଧି ମୋହ ଜାଲଫାଶ

॥

ମୋ ମନହିଁ ମୋତେ ଆୟତ୍ତ ନୋହିଲା ପ୍ରକୃତ ସଙ୍ଗତେ ପଡ଼ି

।

ଏକାଦଶ ଇନ୍ଦ୍ର ବଣା କରୁଅଛି ତେଣୁ ମୁଁ ସୁଗତି ଛାଡ଼ି

॥

ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ମୁଁ ଅତି ଅଜ୍ଞାନହିଁ ମୁହିଁ ମୂର୍ଖ ସଙ୍ଗେ ସରି

।

ଭଜି ନ ପାରିଲି ଶ୍ରୀଗୁରୁ ପୟରେ କେମନ୍ତେ ହୋଇବି ଫାରି

॥

ଶ୍ରୀହରି ଚରଣ ଧରି ପଚାରଇ ପାଥ

।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ବୋଲାଇ ରୂପ କାହିଁ ହେଲା ଗୁପ୍ତ

॥

ସ୍ୱରୂପ କରିଣ ମୋତେ କହିବା ବିସ୍ତାର

।

ଯେମନ୍ତେ ମନକୁ ପ୍ରତେ ପାଇି ଶ୍ରୀହରି

॥

ନାମ ରୂପ ଦୁଇ ମୋତେ କହିବା ଭେଦାଇ

।

ତୋର ପାଦପଦ୍ମ ବିନୁ ଅନ୍ୟ ଗତି ନାହିଁ

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଯାହା ପୁଛିଲୁ ଅର୍ଜୁନ

।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଗୁପତ ଏ ବୋଲାଇ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ

॥

ସଂସାର ଭିତରେ ଯେତେ ଦେଖୁଛୁ ସ୍ୱରୂପ

।

ଜ୍ୟୋତି ରୂପେ ନାମ ତହିଁ ହୋଇଅଛି ଗୁପ୍ତ

॥

ରୂପକୁ ଘେନିଣ ନାମ ଲୀଳା କରୁଅଛି

।

ଶେଷ ରୂପକୁ ନାମ ଯେ ଗଭୀର ଧରୁଛି

॥

ସେ ରୂପଟି ଅଣାକାର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅଟଇ

।

ଯେଉଁ ରୂପରୁ ଅଶେଷ ବର୍ଣ୍ଣାକ୍ଷରଛୁଇଁ

॥

ନାମ ନାମ ଉଚ୍ଚାରନ୍ତେ ମନା ମନା ହେଲା

।

ଏଣୁକରି ନାମେ ରୂପ ମିଶିଣ ରହିଲା

॥

ନାମକୁ ସେ ଧରିଥିବା ଯାଏ ଦେହ ଥାଇଁ

।

ନାମ ବିଭିନ୍ନ ହୋଇଲେ ରୂପ ଥିବ କାହିଁ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ପ୍ରଭୁ ଶୁଣ ବାସୁଦେବ

।

ପୁଛିବି କଥାଏ ମନୁ ସଂଶୟ ଫେଡ଼ିବ

॥

ନାମରୁ କି ରୂପ ଯେ କି ରୂପୁଁ ନାମ ହେଲା

।

ଏ ଦୁଇକଥାରେ ମୋତେ ସନ୍ଦେହ ଲାଗିଲା

॥

ଶ୍ରୀହରି କହିଲେ ଆହେ ଧନଞ୍ଜୟ ଶୁଣ

।

ସଂଶୟ ତୁଟାଇ ତୋତେ କହି ଦେବା ଜାଣ

॥

ଆଗହୁଁ ଯେ ନାମ ଥିଲା ରୂପକୁ ଗଢ଼ିଲା

।

ରୂପର ଭିତରେ ନାମ ପୂରି ପ୍ରକାଶିଲା

॥

ନାମକୁ ଚିହ୍ନିଲେ ସିନା ରୂପକୁ ଜାଣିବ

।

ରୂପ ନ ଥିଲେଣ ନାମ କାହିଁ ଭଣାଇବ

॥

ନାମ ରୂପ ଧରି ରୂପ ଉଦୟ ଜଗତେ

।

ସଂଶୟ ଫିଟାଇ ପାଥ କହି ଦେଲି ତୋତେ

॥

ଅଲେଖ ରୂପରେ ଯୋଗମାୟା ଶକ୍ତିପରେ

।

ବିଜେ କରି ମହାଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱେ ମଧ୍ୟେ ଲୀଳାକରେ

॥

ପୁଣି ପଚାରଇଁ ପାଥ ଶିରେ କର ଦେଇଁ

।

କେତେ କଳା ଘେନି ନାମ ଉଦେ ହୋଇଥାଇଁ

॥

କାହୁଁ ନାମ ଉପୁଜିଲା ରୂପ କାହୁଁ ହେଲା

।

ଏ ଦୁଇ କଥାରେ ମୋତେ ସନ୍ଦେହ ପଡ଼ିଲା

॥

ଅର୍ଜୁନକୁ ଶ୍ରୀହରି ଯେ କହନ୍ତି ବଚନ

।

କହିଲି ଯେତେ ଏ ସବୁ ଏଥିର ବିଧାନ

॥

ଅନାମରୁ ନାମ ଗୋଟି ହୋଇଲା ଜନମ

।

ଅନାମ ଅଟଇ ଯେ ପରମ ଶୂନ୍ୟଧାମ

॥

ଷୋଳକଳା ଘେନ ନାମ ଉଦୟ ହୋଇଲା

।

ବାରକଳା ଘେନିଣ ସଂସାରେ ବିହରିଲା

॥

ଆଉ ଚାରିକଳା ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ହୋଇ ରହି

।

ଶବ୍ଦ ଗନ୍ଧର ରୁପ ରସ ଏ ଚାରି ମିଶାଇଁ

॥

ଚାରିବେଦ ମଧ୍ୟରେ ଯେ ବିରାଁଜଇ ନାମ

।

ଚତୁର୍ଭୁଜ ଧରି ତହିଁ କରିଛି ବିଶ୍ରାମ

॥

ହଂସ ଖେଳ ନାମ ସେହୁ ଭାଷଇ ଶବଦ

।

ଗୋଚର ଇନ୍ଦ୍ରିରେ ଥାଇଁ କର୍ମେନ୍ଦ୍ରରେ ଭେଦ

॥

ନାମର ମହିମା ପାଥ ଅତି ଅଗୋଚର

।

ହେତୁ କରି ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟ ହେଲେଟି ଶଙ୍କର

॥

ହେତୁ ନ କରିଣ ବ୍ରହ୍ମା ତେଣୁ ହୋଏ ନାଶ

।

ନାମ ବ୍ରହ୍ମ ଚରାଚର ପୁରି ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ

॥

ମନକୁ ଅମନ ଯେବେ କରିପାରୁ ତୁହି

।

ଅବିଦ୍ୟା ମଧ୍ୟେ ପୂରିଛି ତଳେ କର ତୁହି

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ପ୍ରଭୁ ଲାଗିଲା ସନ୍ଦେହ

।

ମନ ଅମନ କେମନ୍ତେ ହୋଏ ତାହା କହ

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ତୁ ଯା ପୁଛିଲୁ ଅର୍ଜୁନ

।

କହୁଛି ସୁଚିତ୍ତେ ଏହା ତନ୍ନ ଙ୍କରି ଘେନ

॥

ଚଳ ଶକ୍ତି ଚଞ୍ଚଳ ଏ କଳ୍ପନାଦି କରି

।

ଖେଳୁଛି ମନ ରୂପରେ ମାୟାକୁ ଆବୋରି

॥

ନିର୍ବିକଳ୍ପ ନିର୍ମୋହ ଯେ ସ୍ଥିରଚିତ୍ତ ହୋଇ

।

ମହାନିତ୍ୟ ହେଲେ ମନ ଅମନ ବୋଲାଇ

॥

ତୁ ମୋହର ଜୀବଆତ୍ମା ମୁଁ ତୋର ପରମ

।

ତେରୁ କହିଲଟି ତୋତେ ଜ୍ଞାନରସ ମର୍ମ

॥

ଶୁଣିକରି ଅର୍ଜୁନ ହୋଇଲେ କୃତ କୃତ

।

ନିସ୍ତରିଲି ନିସ୍ତରିଲି ହୋଇଲି ମୁକତ

॥

ତୁମ୍ଭର ଦର୍ଶନେ ଦେହ ଥାଉଁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ

।

କୋଟି କଳ୍ପାନ୍ତରେ ଯୋଗୀ ଜାଗି ନ ପାରଇଁ

॥

କହିଲି ମୁଁ ଯେତେ ତୋତେ ଜ୍ଞାନ ପରସଙ୍ଗ

।

ରସିଲେଟି ମୁକ୍ତି ପାଥ ମିଶିଲେଟି ସଙ୍ଗ

॥

ସାଧି କରି ସିଦ୍ଧ କଲେ ଅଜାମର ହୋଇ

।

ଜଗନ୍ନାଥ ସେବିଣ ଯେ ଅଚ୍ୟୁତ କହଇ

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ

।

ମହାନ୍ତ ଆଶ୍ରେ କଲେ ହୋଏ ଜ୍ଞାନ

॥

ସଂସାରଯାକରେ ପୂରି ମହାନ୍ତ

।

ତାର ତହିଁ ଏ ସୃଷ୍ଟି ଆତଜାତ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଭୋ ଜଗନ୍ନାଥ

।

କାହାକୁ ସେ ପୁଣ ବୋଲି ମହାନ୍ତ

॥

କାହିଁ ରହିଛି ସେ କେମନ୍ତ ଜନ

।

କାହୁଁ ସେ କେମନ୍ତେ ହେଲା ଉତ୍ପନ୍ନ

॥

କହନ୍ତି ହରି ଶୁଣ ପଣ୍ଡୁ ଶିଷ୍ୟ

।

ମହାଶୂନ୍ୟରୁ ମହାନ୍ତ ପ୍ରକାଶ

॥

ଅଶେଷ ବର୍ଣ୍ଣ ମହାନ୍ତ ଧଇଁଲା

।

କଳ୍ପଣାରୁ ଏ ସୃଷ୍ଟି ଜାତ କଲା

॥

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟାଦି କରି

।

କରୁଛି ଲୀଳା ସୃଷ୍ଟିକି ଆବୋରି

॥

ମହାନ୍ତ ରହିଛି ଯୋଗକୁ ଘେନି

।

ଯୋଗରେ ସିନା ମହାନ୍ତକୁ ଚିହ୍ନି

॥

ଯୋଗପୁରୁଷ ମୁଖୁଁ ପଞ୍ଚବେଦ

।

ପଞ୍ଚଭୂତ ପଞ୍ଚବେଦରେ ଭେଦ

॥

ଯୋଗରୁ ଜନ୍ମ ଅମ୍ବିକା ମହିମା

।

ଅଯୋନିସମ୍ଭୂତ ଯେଉଁ ପ୍ରତିମା

॥

ସେ ଭବଦ୍ୱାର ନାହିଁ ଅବିକାର

।

ଦେଖି ମହା ପୁରୁଷ ଚମତ୍କାର

॥

ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ଘେନି କାଟି ଭବଦ୍ୱାର

।

ତହୁଁ ଜାତ ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶଙ୍କର

॥

ଏରୂପେ ତ୍ରିଗୁଣ ହେଲା ସଂଜାତ

।

ଏଥୁଁ ଜନ୍ମିଲା ଅଶେଷ ଜଗତ

॥

ଶୁଣିଲୁ କି ପାଥ କହିଲି ତୋତେ

।

ଆଉ କଥା ଥିଲେ ପଚାର ମୋତେ

॥

ଶୁଣି ଅର୍ଜୁନ କୃତ କୃତ ହୋଇ

।

ଆହୁରି କଥାଏ ପଚାରିବଇଁ

॥

ପଞ୍ଚ ବେଦ କଥା କହିଲ ମୋତେ

।

ସେ ପୁଣ କାହିଁ ରହିଲା ଗୁପତେ

॥

ଚାରିବେଦ ପୁଣ ରହିଲା କାହିଁ

।

କେ କାହାକୁ କେଉଁ ଠାବରେ ଧ୍ୟାଇ

॥

ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି ଶୁଣ ବିବତ୍ସି

।

ଗୁପତ ହୋଇ ଚାରିବେଦ ଅଛି

॥

ତୋତେ କହିବା ପଞ୍ଚବେଦ କଥା

।

ତାହା ସେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ପଞ୍ଚମଥା

॥

ପଞ୍ଚବେଦ ପାଥ ଯାହାକୁ କହି

।

ମହାନ୍ତ ଯୋଗପୁରୁଷ ଟି ସେହି

॥

ହତ ନୋହିବାରୁ ସେ ଅନ୍ତର୍ହିତ

।

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱମୁଖେ ଯୋଗ ସାଞ୍ଚଇ ତବ

॥

ଏବେ ଶୁଣ ଚାରିବେଦ ଆଖ୍ୟାନ

।

ତାହା ଜାଣନ୍ତି ଚତୁର ବଦନ

॥

ଚାରି ବେଦ ଚାରି ବଦନେ ରୁନ୍ଧି

।

ବ୍ରହ୍ମଗାୟତ୍ରିକି ତହିଁରେ ଛନ୍ଦି

॥

ନିରାକାର ବ୍ରହ୍ମ ଏମନ୍ତ କଲେ

।

ଚାରିବେଦ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ସମର୍ପିଲେ

॥

ବେଦ ଘେନି ବ୍ରହ୍ମା ପାତିଲା ଛନ୍ଦ

।

କର୍ମେ ଆତଯାତ ସଂସାରବନ୍ଧ

॥

ଚାରି ଯୁଗରେ ରହିବ ମହିମା

।

ଅପୂଜା ହେବୁ କଳିଯୁଗେ ବ୍ରହ୍ମା

॥

ନିରାକାର ବ୍ରହ୍ମ ଏମନ୍ତ ଭାଷି

।

ତୋ ଆଗେ କହିଲି ପଣ୍ଡୁର ଶିଷି

॥

ପୁଣି ପଚାରଇ ପାଣ୍ଡୁ କୁମର

।

କାହିଁରେ ଯୋଗୀ ଲୟ ସୂନ୍ତ୍ରଧାର

॥

ଏହା କହିବା ମୋତେ ମହାବାହୁ

।

ଶୁଣିକରି ମୋର ସଂଶୟ ଯାଉ

॥

ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି ଯୋଗ ବିଚାର

।

ଯେଉଁ ଯୋଗରୁ ଏସଚରାଚର

॥

ଏ ଯୋଗ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅଟଇ ବୀର

।

ଏକା ଜାଣେ ଭକ୍ତଯୋଗୀ ମୋହର

॥

ଏହି ବ୍ରହ୍ମଯୋଗ ଲୟ ସୂତ୍ରରେ

।

ଜାଗି ରହି ଯୋଗୀ ଖେଳେ ଶୂନ୍ୟରେ

॥

ଏହି ଯୋଗ ଆଶ୍ରେ କଲେ ହୋ ବୀର

।

କର୍ମବନ୍ଧରୁ ହୋଇବ ନିସ୍ତାର

॥

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ

।

ଜ୍ଞାନପ୍ରଦୀପ ଏ ଗୀତା ଲିଖନ

॥

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ପାଦଅରବିନ୍ଦ

।

ଧ୍ୟାଇଣ କହଇ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ

॥

କହଇ ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣ ଦାଶରଥି କଥାଏ କହଇଁ ତୋତେ

।

କିରୂପେ ଏ ସୃଷ୍ଟି କାହୁଁ ଜାତ ହେଲା ଆଜ୍ଞା ଦେବ ନାଥ ମୋତେ

॥

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର ବୋଲି କାହାକୁ କହନ୍ତି ସଂଶୟ ହୋଇଲା ମୋର

।

ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ ପୂର୍ବ ପଶ୍ଚିମ କେ କହ କେବଣ ପ୍ରକାର

॥

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି କହିବା ବିସ୍ତାରି ଶୁଣ ତୁ ହୋ ପଣ୍ଡୁସୁତ

।

ନିରାକାର ବ୍ରହ୍ମ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ମଳିରୁ ମେଦାସୁର ହେଲା ଜାତ

॥

ସେହି ଅସୁରକୁ ମାରି ମହାପ୍ରଭୁ ମେଦମେଦା ଭିଆଇଲେ

।

ହାଡ଼ ତା ପ୍ରାଣ ପୃଥିବୀ ମାଂସ ପୁଣ ମୁଂ ହୁଂ ଚାରିଦିଗ ହେଲେ

॥

ମେଦାସୁର ମଲା ମହୀ ବୋଲାଇଲା ମୁକାର ବହିଲେ ପ୍ରାଣୀ

।

ମରିବାରୁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁର ବୋଲାଇଲା କହିଲି ତୋତେ ବଖାଣି

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ମହାପ୍ରଭୁ ଲାଗିଲା ମୋତେ ସନ୍ଦେହ

।

ପୃଥ୍ୱୀତ ନ ଥିଲା ଜନ କାହିଁଥିଲା ଏହା ମୋତେ ନାଥ କହ

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ତୁ ବିବତ୍ସି ମହାବିଷ୍ଣୁ କଳ୍ପଣାରୁ

।

ଏକା ନିଶ୍ୱାସକେ କୋଟି ଅବତାର ହେଲେ ଗଜ କୀଟଠାରୁ

॥

ପ୍ରଥମେ ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିଜକାୟାରୁ ସେ ବ୍ରହ୍ମା ହେଲେ ଜାତ

।

ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନାକୁ ଚାରିବେଦ ଘେନି ତ୍ରିଗୁଣେ ବାନ୍ଧ ଜଗତ

॥

ବିଷ୍ଣୁପାଳିତ ଗୁଣକୁ ଘେନି ଜାତ ହେଲେ ବିଶ୍ୱବାସ ହୋଇଁ

।

ବିଶ୍ୱ ବିନାଶ କରିବା ଗୁଣହେତୁ ଘେନି ରୁଦ୍ରନାମ ବହି

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଶୁଣିମା ଭେନାଥ ରହିଣ କହ ତଦନ୍ତ

।

ଆପେ ଜାତକଲେଁ ଆପଣେ ପାଳିଲେ ଆପେ ନାଶିଲେ କେମନ୍ତ

॥

କହନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି ଶୁଣ ତଥ୍ୟକରି ଶିବମନୁ ପଞ୍ଚବେଦ

।

ଜୀବରୂପରେ ସଚରାଚର ସେ ଯେ ବ୍ୟାପିଲା କହିଲୁଁ ଭେଦ

॥

ଯହୁଁ ଜନମିଲା ତହିଁରେ ରହିଲା ଗଲେ ରହିବ ସେଠାଇଁ

।

ଶୁଣିମାକୁ ସିନା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗୁଛି ବୁଝିଲେ ଅବୋଧ ନୋହି

॥

ଏ ଚାରି ବେଦ ସଂସାର ଆଚରିଲେ କର୍ମବନ୍ଧକୁ ସେ ଘେନି

।

କାହୁଁ ଅଇଲା ଏ କିରୂପେ ରହିଛି କର୍ମବନ୍ଧନକୁ ଘେନ

॥

ପଞ୍ଚଦେବ ସେ ଯେ କୁଣ୍ଡଳିନୀ ବୋଲି ମହାଶକ୍ତି ନାମ ତାର

।

ତ୍ରିପୁରା ଘାଟ ସେ ବାଟ ଜଗିଛଇ ଦୋମୁଁହା ସର୍ପ ଯହିଁର

॥

ସେହିଠାରେ ଉଦେ ଅସ୍ତ ପୂର୍ଣ୍ଣଗିରି ତିନି ଗିରି ଏକଅଙ୍ଗ

।

ଗିରିଶୃଙ୍ଗ ପରେ ମାନସରୋବର ତହିଁ ଯେବେ ହେବୁ ସଙ୍ଗ

॥

ମାନସରୋବରେ ତା ଚଉପାଶରେ ଅବନା ଫୁଲ ଫୁଟିଛି

।

ଅଷ୍ଟ ପାଖୁଡ଼ାରେ ସେ ଫୁଲ ନିର୍ମାଣ ତଲ୍ଲେ କର ହୋ ବିବତ୍ସି

॥

ସେହି ସରୋଚର ମଧ୍ୟେ ଦ୍ୱୀପଖଣ୍ଡି ତଥିପରେ ଚକ୍ର ସାଜେ

।

ତହିଁପରେ ଅବଧୂତ ବାନା ଉଡ଼େ ଯହିଁ ବିଜେ ଦେବରାଜେ

॥

ଅର୍ଜୁନ ଶୁଣି କୃତକୃତ ହୋଇଲା ପୁଛଇ ସେ ଜ୍ଞାନସୀମା

।

କାହିଁ କିରୂପେ ବିଜୟେ କରି ଅବା ଦେବାଧିରାଜ ମଣିମା

॥

ଅର୍ଜୁନ ଉଦାର ବଚନ ଶୁଣିଣ କହନ୍ତି ସ୍ୱରୂପ ବାଣୀ

।

ନୀଳକନ୍ଦ ମଧ୍ୟେ ରତ୍ନସିଂହାସନ ତହିଁ ବିଜେ ଚକ୍ରପାଣି

॥

ଗରୁଡ଼ଖମ୍ବ ପାରୁଶେ ଉଭା ହୋଇ ଚାହିଁଲେ ଶ୍ରୀମୁଖ ଦିଶି

।

ଚତୁର୍ଦ୍ଧାରୂପ ଚାରିକଳା ଘେନିଣ ରୈାଦ ଭୁବନ ପ୍ରକାଶି

॥

ଯହିଁରେ ଗାୟତ୍ରି ପାବଚ୍ଛ ହୋଇଛି ଚାରିବେଦ ଚାରିଦ୍ୱାର

।

ଯୋଗମାୟା କୋଳେ କାଳକମଳରେ ଜ୍ୟୋତିରାନନ୍ଦ ବିହାର

॥

ଇଁ ଅଳା ପିଁ ଅଳାକୁ ଆୟତ୍ତ କରି ଶିଷୁମୁନାଦ୍ୱାରେ ମିଶି

।

ଗିରି ସିନ୍ଧୁ ମଧ୍ୟେ ଅନନ୍ତ ଶଯ୍ୟାରେ ଦେଖିବୁ ତୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

॥

ଏହିରୂପେ ଚତୁର୍ଦଶ ଭୁବନରେ ପୂରି ପ୍ରକାଶିଛି ରହି

।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗାଦି ଚାରିଖାନି ଅଟେ ସେହି

॥

ବିଶୁଦ୍ଧ ଚିତ୍ତ ନିର୍ମଳ ଆତ୍ମା ଯାର ତାକୁ ଏ ଜ୍ଞାନ ଅମୃତ

।

କୁଟିଳ ଲମ୍ପଟୀ ଦାମ୍ଭିକ କପଟୀ ସେମାନଙ୍କୁ ବିଷକୃତ

॥

ତୁ ଯେଣୁ ମୋହର ଜୀବଆତ୍ମା ପାଥ ତେଣୁ ମୁଁ କହିଲି ତୋତେ

।

ଗୁରୁ ଗୁପ୍ତବାଣୀ ତୋତେ ଯେ କହିଲି ଆତ୍ମା କରି ଘେନ ଚିତ୍ତେ

॥

ତୋହରି ଦେହ ଯେ ତୋତେ ଜ୍ଞାନଖଣ୍ଡ ତହିଁ ଦେଖ ତୁହି ମୁହିଁ

।

ଆଉ କି କହିବି ଏକଭାବେ ଭାବ ଏଥୁ ଜ୍ଞାନ ଆଉ ନାହିଁ

॥

ପାଥ ଶୁଣିକରିଂ ସଂଶୟ ତୁଟିଲା ଚିତ୍ତରେ ହୋଇ ଆନନ୍ଦ

।

ଅଭୟପାଦପଦ୍ମ ଆଶ୍ରେ କରି କହଇ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମୁଖକୁ ଅର୍ଜୁନ ଚାହିଁ

।

ବିନୟ ଭାବେ କୃତକୃତ ହୋଇ

॥

ବ୍ରହ୍ମପ୍ରଳୟ ହେଲା ଯେତେବେଳେ

।

ସବୁ ସଂହରିଲା କାରୁଣ୍ୟଜଳେ

॥

ଆବର କଥାଏ କହି ଶ୍ରୀହରି

।

ଲୁଚାଇଁ ଅଛ କିପାଁ ଗୋପ୍ୟ କରି

॥

ସେକଥା ନାମ କହ ଦେବମୋତେ

।

ତେବେ ମୋ ମନେ ପାଇବି ପରାତେ

॥

ବ୍ରହ୍ମପ୍ରଳୟ ଯେ ହୋଇଣ ଗଲା

।

ସକଳ ଜୀବ ଜନ ନାଶ କଲା

॥

ଦଶଲକ୍ଷ ଯୋଜନ ଅତି ସଞ୍ଚେ

।

କାରୁଣ୍ୟଜଳ ଘେନି ଏତେ ଉଚ୍ଚେ

॥

ଜୀବମାତ୍ରକ ହୋଇ କିଛି ନାହିଁ

।

ସେ ବେଳେ ନାଥ ଥିଲ ତୁମ୍ଭେ କାହିଁ

॥

ଏହା ଯେ ପ୍ରଭୁ କହିଦେବ ମୋତେ

।

ନ କହି ଲୁଚାଇଅଛୁ ଗୁପତେ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ

।

କହିଦେବା ତୋତେ ଏଥି ବିଧ୍ୟାନ

॥

ଯେବଣ ଦିନେ ବେଦମନ୍ତ୍ର ମଲା

।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକ ପ୍ରଳେ କ୍ଷୟ ଗଲା

॥

ସେ ଦିନେ ପାଥ ନୀଳଗିରି ସ୍ଥାନ

।

ଉତ୍ସର୍ଗ ଅଟେ ସହସ୍ରେ ଯୋଜନ

॥

କଳପବଟ ଯେ ସେହି ସ୍ଥାନରେ

।

କ୍ଷୟ ନ ଯାଇଁ ସେହି ପ୍ରଳୟରେ

॥

ସେହି ବଟପୁଟରେ ଆମ୍ଭେ ଥାଉଁ

।

ସେ ସ୍ଥାନଛାଡ଼ି କାହିଁକି ନ ଯାଉଁ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପ୍ରଳେ ନାଶଯିବା କଥା

।

ଦେଖିଣ ଆମ୍ଭେ ପାଉଁ ବଡ଼ ବ୍ୟଥା

॥

ତାହା ଶୁଣିକରି କହେ ଅର୍ଜୁନ

।

ସେ ତରୁ କେଡ଼େ ଉଚ୍ଚ ହୋଏ ପୁଣ

॥

କେମନ୍ତ ଭାବେ ତହିଁ ତୁମ୍ଭେ ଥାଅ

।

କିରୂପେ ତହିଁ କେତେବେଳେ ଯାଅ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବଚନ ଶୁଣି ଶ୍ରୀପତି

।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହେ ପଣ୍ଡୁସନ୍ତତି

॥

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପୁଣା ତୁ ଯାହା ପଚାରୁ

।

ଅନନ୍ତ ମୂର୍ତ୍ତି ଅଟଇ ସେ ତରୁ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପ୍ରଳୟ ସମୟେ ପୁଣ

।

ଜଳ କ୍ଷେପଇ ଦଶଲକ୍ଷ ଯୁଣ

॥

ଜଳକୁ ଛାଡ଼ି ବାରୟଣ ସଞ୍ଚେ

।

ସେ ବଟ ବଢ଼ି ଯାଇ ଅତି ଉଚ୍ଚେ

॥

ଆକାଶେ ଯାଇ ଲାଗିଥାଇ ଶିଖା

।

ସେ ବଟ ପରେ ଆମ୍ଭେ ଥାଉଁ ଏକା

॥

ବୈକୁଣ୍ଠପୁର ନୀଳଗିରି ସ୍ଥାନ

।

ତହିଁ ସେ ବଟ ହୋଉଁ ଉତପନ

॥

ସେବ ବଟପୁଟେ ସୁଖଭାବ ଯେତେ

।

ବୈକୁଣ୍ଠ ସୁଖଭାବ ନୋହେ ତେତେ

॥

ସେ ସ୍ଥାନ ପାପ ଭେଦାଭେଦ ନାହିଁ

।

ବୈକୁଣ୍ଠ ସୁଖଭାବ ନୋହେ ତେତେ

॥

ଆମ୍ଭର ସେହୁ ବଡ଼ ପ୍ରୀତିସ୍ଥାନ

।

ଯହିଁ ଥିଲେ ତହିଁ କରୁ ବିଶ୍ରାମ

॥

ପୂର୍ବରୁ ଆମ୍ଭେ କରିଅଛୁଁ ସତ୍ୟ

।

ପ୍ରସବେ ହତ ହୋଇବା ତଦନ୍ତ

॥

ପ୍ରତିମାଭଗ୍ନ ହୋଇଗଲେ

।

ସେ ସ୍ଥାନ ମୁହିଁ ନ ଛାଡ଼ଇ ଭଲେ

॥

ପବିତ୍ର ସ୍ଥାନ ଅଟେ ସିନ୍ଧୁତଟ

।

ପାତାଳରୁ ଫିଟିଅଛି ସେ ବାଟ

॥

ପୁଣି ବୃତ୍ତାନ୍ତ ବୋଲଇ ଅର୍ଜୁନ

।

କହ ସେ ବଟ କେତେ ଉଚ୍ଚ ପୁଣ

॥

ତହିଁ ରେ ତୁମ୍ଭେ କଲ ନିଜ ଠଣା

।

କିପାଁ ତହିଁ ପାଣି ନୋହେ ବୁଡ଼ଣ

॥

ତେଣୁ ମୁଁ ତୋତେ ପଚାରୁଛି ହରି

।

ଏ କଥା ତତ୍ୱ କହ ଫେଡ଼ିକରି

॥

ପ୍ରଭୁ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ପଣ୍ଡୁସୁତ

।

ତିହି ଯେ ପଚାରି ପାରୁ ଏ ତଚ୍ଛ

॥

ସେ ଜଳ ଯେତେ ଦୂର ଖେଦି ଯାଇ

।

ବଟ ଯେ ସେତେ ଦୂରକୁ ବଢ଼ଇ

॥

ପ୍ରଳୟଜଳ ତୁଟଥାଇ ଯେତେ

।

ବଟ ଉତ୍ସର୍ଗ ତୁଟୁଥାଇ ତେତେ

॥

ଯେ ଯାହା ମାଫିକରେ ଆସି ରହି

।

ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ ମନ ହେତୁ ଦେଇ

॥

ମାନବବିଷ୍ଣୁ ନିର୍ମିତରେ ହରି

।

ନାଭିରୁ ପଦ୍ମବୃକ୍ଷ ଜାତ କରି

॥

ସେ ପଦ୍ମବୃକ୍ଷ ଗୋଟିକୁ ଯେ ଲକ୍ଷ

।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟେ ନାହିଁ ସମକକ୍ଷ

॥

ସତୁରି ସହସ୍ର ଯୋଜନ ଯେତେ

।

ପଦ୍ମର ନାଡ଼ ଗୋଟା ମୋଟ ତେତେ

॥

ନବମ ଗୋଟି ଯେ ପାଖୁଡ଼ା ତହିଁ

।

ପାଖୁଡ଼ା ଗୋଟାକେ ଫୁଲ ଫୁଟଇ

॥

ସେ ପଦ୍ମକେଶରେ ଆମ୍ଭର ମନ

।

ବିଧାତା ରୂପେ କରାଇଲୁଁ ଜନ୍ମ

॥

ବ୍ରହ୍ମା ଜନ୍ମ ହୋଇଁ ସର୍ଜି ଜଗତ

।

ଜଗନ୍ନାଥ ଧ୍ୟାୟି କହେ ଅଚ୍ୟୁତ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହି ସଂଶୟ ହୋଇଲା ମୋତେ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଜାତ ହୋଇ କେଉଁ କୃତ୍ୟ କଲେ ଆଜ୍ଞା ହେଉ ନାଥ ମୋତେ

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜୁନ ବ୍ରହ୍ମାପଦ ତାକୁ ଦେଉଁ

।

ସୃଷ୍ଟିର ଭିଆଣ ଏରୂପେ ହୁଅଇ ସେ କଥାମାନ ଯେ କହୁଁ

॥

ଅମର ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ତିନିପୁରେ ଚଉଦଭୁବନେ ଜତା

।

ସ୍ୱର୍ଗଲୋକ ନାଗଲୋକ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକ ସବୁଙ୍କରି ସେହୁ ପିତା

॥

ସକଳ ଲୋକଙ୍କୁ ସଞ୍ଜୀବନୀ ମନ୍ତ୍ରେ ଜାତ କଲା ସେ ଜଗତ

।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗାଦି ଚାରିଖାନ ଏ ସମସ୍ତ

॥

କାରୁଣ୍ୟଜଳ ପ୍ରଳୟ କରାଇଲି ଯହୁଁ ଆସିଥିଲା ପୁଣ

।

ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ ତାର କିଛି ନ ଦିଶଇ ତହିଁ ଯାଇଁ ହେଲା ଲୀନ

॥

ଯେଉଁ ବିମ୍ବରୁ ସେହି ଆସିଥିଲାକ ସେହି ବିମ୍ବରେ ପଶିଲା

।

ସେହି ବଟ ମୁଦି ସପ୍ତଦୀପ ଶୋଧି ପ୍ରଳୟେ ତହିଁ ମିଶିଲା

॥

ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ଭିଆଣ ଜଗତରେ କଲା ସ୍ଥାବର କୀଟାଦି ଜନ

।

ସକଳ ଜନ୍ତୁର ଯେ ଯେଉଁ ବିଧାନ ଯାକୁ ଯେଉଁ ଭାବମାନ

॥

ଯାହାର ଯେମନ୍ତ ତାହାଙ୍କୁ ନିର୍ମାଣ କରଇଁ ସମ୍ପଦିଭାବେ

।

ମେରୁ କନ୍ଦର ଗୁହ୍ୟବନ ପାତାଳେ ନେଇଁ ଥୋଇ ଠାବେ ଠାବେ

॥

ଏମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ରଚନା କରୁଥାଇ ତାହା ବିଧି

।

ସେହି ପ୍ରକାରରେ ସର୍ବ ଜନ୍ତୁ ଠାରେ ରହିଥାଇ କର୍ମ ସାଧି

॥

ମାନବବିଷ୍ଣୁ ସିନା ଆମ୍ଭେ ବୋଲାଉଁ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପାଳକନାଥ

।

ତୁ ଯେ ପୁଛିଥିଲୁ ବିଧାତା ବିଧ ନ ଶୁଣିଲୁଟିକି ହୋ ପାଥ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଶୁଣ ଦେବହରି କଥା ଏ ପୁଛଇଁ ତୋତେ

।

ଏ ସୃଷ୍ଟି ପାତନା କେଉଁ କଥା ମାନ ଆଜ୍ଞା ହେଉ ନାଥ ମୋତେ

॥

କେଉଁ ଯୁଗରେଟି କି କି କଥାମାନ ଜାଣଇଁ ଏଥି ବାରତା

।

କେଉଁ ଯୁଗରେ କେଉଁ ଭୋଗମାନ ଯେ କିରୂପେ କେଉଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜୁନ କହୁଛି ମୁଁ ତୋତେ ଯାହା

।

ଅପ୍ରତେ ନ କରି ସନ୍ତୋଷ ମନରେ ଶୁଣ ସୁଭଦ୍ରାର ନାହା

॥

ଯେତେବେଳେ ଏହି ସପ୍ତଦ୍ୱୀପା ମହୀ ନ ଥିଲେ ଜୀବାଦି କେହି

।

ତହୁଁ ଥୋକାଏକ ଦିନାନ୍ତରେ ମହୀ ବୃକ୍ଷମୟ ସବୁ ହୋଇ

॥

ବଞ୍ଚିଲେ ଯେ ଯାହା ମୂଳେ ରସ ଘେନ ଲାଗିଲେ ନଭୋମଣ୍ଡଳେ

।

ଲତା ଗହନ ଅଗମ୍ୟ ବନଭୂମି ଶେଷ ନୋହିଣ ବଞ୍ଚିଲେ

॥

କେଉଁ ବୃକ୍ଷ ପାଞ୍ଚ ଯୋଜନ ବଢ଼ିଲା କେ ବଢ଼ି ବେନ ଯୋଜନ

।

କାର କାୟା ତିନି ଯୋଜନ ବଢ଼ିଲା ଚାରି ଯୋଜନ ପ୍ରମାଣ

॥

କାହାର ଡ଼ାଳ କୋଡ଼ି କୋଡ଼ି ହୋଇଣ ଶାଖାମାନ ପଲ୍ଲବିଲେ

।

ଯେଣିକି ଚାହିଁଲେ ଆନ କିଛି ନାହିଁ ସବୁହିଁ ବୃକ୍ଷ ଦିଶିଲେ

॥

ସେ ଯୁଗ ଗୋଟା ଏହିମତେ ନାଶିଲା ଶୁଣ ତୁ ହୋ ପଣ୍ଡୁସୁତ

।

ପୁଣି ତହୁଁ କିଛି ଦିନାନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟେ ପୂରିଲା ପର୍ବତ

॥

ଶତେ ଯୋଜନ ଲମ୍ବ କେଉଁ ପର୍ବତ ବେନିଶତ କେ ଆରମ୍ଭ

।

କେହୁ ଚାରିଶତ ଯୋଜନ ବଢ଼ିଲା କେହୁ ତିନିଶତ ଲମ୍ବ

॥

ଏମନ୍ତେ ପର୍ବତ ପୂରିଗଲା ମହୀ ଆନ ଜନ୍ତୁ କେହି ନାହିଁ

।

ଏ ଯୁଗ ଗୋଟା ଏହିମତେ ଗଲା ଯେ ଆନ ଯୁଗ ପୁଣ ହୋଇ

॥

ତହିଁ ଉତ୍ତାରେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟରେ ତୃଣମାନ ଉପୁଜିଲା

।

କେ ବଢ଼ିଲା ଶତହାତ କେ ସହସ୍ର ଜଗତଯାକ ପୂରିଲାଂ

॥

ତୃଣ ବ୍ୟତ୍ରକେ ଆନ ନାହିଁ ମହୀରେ ଏହା ଦେଖିଅଛି ମୁହିଁ

।

ସେ ଯୁଗ ଗୋଟା ଏହିମୃତେ ଗଲାଟି ଶୁଣ ତୁ ସୁଭଦ୍ରାସାଇଁ

॥

ଆର ଯୁଗ କଥା କହିବା ହୋ ତୋତେ ଶୁଣ ତୁ ଯୁଧିଷ୍ଠି ଭାଇ

।

ବାଲି ବ୍ୟତ୍ରକେ ହୋ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ମଧ୍ୟରେ ମାଟି ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ

॥

ତିଳମାତରକ ମାଟି ତଲାସିଲେ ବାଲି ବିନା ମାଟି ନାହିଁ

।

ସେ ଯୁଗଟି ଏହିମତେ କ୍ଷୟ ଗଲା ପୁଣି ଅଗ୍ନିମୟ ମହୀ

॥

ଦଶସହସ୍ର ବରଷ ବହିଗଲା ସେ ଅଗ୍ନିଟି ଜଳୁଥିଲା

।

ପୁଣି ସେ ମେଦିନୀ ଯୁଗ ଦୁଇ ତିନି ପାଉଁଶ ହୋଇ ରହିଲା

॥

ଜନ ମନୁଷ୍ୟ ନ ଥିଲେ ସେ ବେଳରେ ତାହା ଦେଖିଅଛି ଡ଼ୋଳେ

।

ଏମନ୍ତେ କିଛି ଦିନାନ୍ତରେ ପୁଣି ଯେ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ମହୀ ପୂରିଲେ

॥

ସେ ଯୁଗ ଗୋଟା ଏହିମତେ ଗଲାଟି ପୁଣି ଧେନୁ ହେଲେ ଜାତ

।

ଆନ ଜନ୍ତୁମାନ କିଛିହିଁ ନାହାନ୍ତି ଧେନୁ ପୂରିଲେ ଜଗତ

॥

ସେ ଯୁଗଗୋଟା ଏହିମତେ ଗଲାଟି ଆର ଯୁଗେ ହସ୍ତୀମୟେ

।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକ ପୂରି ଘୋଟି ରହିଲେ ବର୍ଷ ଅଶିଲକ୍ଷ ଯାଏ

॥

ସେ ଯୁଗଗୋଟି ଯହୁଁ ହତ ହୋଇଲା ଆରଯୁଗେ ଅଶ୍ୱ ଜାତ

।

ଦଶଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ଯାଏ ପୁଣ ସେହି ଅଶ୍ୱ ପୂରିଲେ ଜଗତ

॥

ସେ ଯୁଗଗୋଟା ଭାଗ ହୋଇ ଗଲା ଯେ ପୁଣ ହେଲା ଆର ଯୁଗ

।

ତାହା କହିବା ତୋତେ ଶୁଣ ହେ ପାଥ ବ୍ୟାଘ୍ର ଭାଲୁ ଖଗ ମୃଗ

॥

ଜନ୍ତୁ ଜାତିକେ ସେ ଯୁଗ କଲେ କ୍ଷୟ ଭୋଗ କଲେଟି ଏ ମହୀ

।

ପତଙ୍ଗ ଭୁଜଙ୍ଗ କି ଆଦି ଯେତେକ ଛପନାକୋଟି ଜୀବହିଁ

॥

ଯେଉଁ ଯୁଗରେ ଯେତେ ଜାତ ହୋଇଲେ ସମସ୍ତେ ହୋଇଲେ ଲୀନ

।

ଏବେ କହିବା ତୋତେ ଶୁଣ ହେ ପାଥ ମାନବ ଜନ୍ମ ବିଧାନ

॥

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ତିନିଖାନି ନ ଜାଣନ୍ତି ଶାସ୍ତ୍ରପାଠ

।

ମାନବ ଶରୀରେ ସମସ୍ତ ଜାଣନ୍ତି ଛପନକୋଟିରୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

॥

ଯେତେକ ବୃକ୍ଷ ଯେତେକ ଜନ୍ତୁ କୃତ୍ୟ ଏହି ଲୀଳା ଯେ ସଂସାର

।

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୋଗ ମାନବ କରଇ କହିଲି ତୋର ଆଗର

॥

ଯାତ୍ରା ତୀର୍ଥ ଯେତେ ବ୍ରତ ବିଦ୍ୟମାନ ସବୁ ମାନବ କରଇ

।

ମାନବ ମାତ୍ରକେ ହରେରାମକୃଷ୍ଣ ନାମ କେହି ନ ଧରଇ

॥

ଜଗତ ଅଟ୍ଟାଳି ଦଣ୍ଡସିଂହାସନ ଛତ୍ର ଚାମର ନୃପତି

।

ଦୁଃଖ ସୁଖ ହାନି ଲାଭ ନର ବିନା କେହି ଭୋଗ କରେ କ୍ଷିତି

॥

ଏହି ସେ ସାମନ୍ତ ସେବକ ଅଟଇ ଏହି ସମୁଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ

।

ଏହି ଦାନ ଦିଏ ଏହି ଦାନ ନିଏ ଏହି ଯେ କରେ କାରଣ

॥

ଏହି ଯେ ସଂସାରେ ସେବକ ଅଟଇ ଏହି ଯେ ଗୁରୁ ଗୋବିନ୍ଦ

।

ଜଗନ୍ନାଥ ପାଦପଦ୍ମ ଆଶ୍ରେ କରି କହଇ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ

॥

କହଇ ଅର୍ଜୁନ କରଯୋଡ଼ି ମହାବାହୁ

।

ପୁଛିବି କଥାଏ ମୋତେ ପ୍ରଭୁ ଆଜ୍ଞା ହେଉ

॥

ଥୋକାଏକ ଲୋକ ଯେ ଗମାର୍ଗରେଣ ପଶି

।

ସାଧୁଥାନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ଆରମ୍ଭରେ ବସି

॥

ବିଚାରନ୍ତି ଆନ ଆନ କଥା ହୃଦୟରେ

।

ପ୍ରକୃତ ବଶରେ ପଡ଼ିଥାନ୍ତି ନିରନ୍ତରେ

॥

ଏମନ୍ତତ ଲୋକ କେମନ୍ତ ଗତିକି ସେ ପାଇ

।

ଆଜ୍ଞା ହେଉ ଶ୍ରୀମୁଖରେ କମଳାର ସାଇଁ

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଯାହା ପୁଚ୍ଛିଲୁ ତୁ ମୋତେ

।

ସାବଧାନ ହୋଇ ଶୁଣ କହିଦେବା ତୋତେ

॥

ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ ଶ୍ରବଣେ ସେହି କଥାମାନ

।

ମନ ଆପଣାର କରି ହେତୁରେ ତୁ ଘେନଂ

॥

ଯେଉଁ ଯେଉଁ ଲୋକ ଯୋଗମାର୍ଗରେ ପଶନ୍ତି

।

ବିତର୍କ ଶୀତଳ ଭାଷା ମନରେ ଭାଷନ୍ତି

॥

ଅକର୍ମ ବିଦ୍ୟାର ଧନ ବହୁତ ଯେ ଶୁଣ

।

କହି ନୁହଇ ତାହାଙ୍କ ମହିମା ଯେ ଗୁଣ

॥

ମିଥ୍ୟା ଆରମ୍ଭେଣ ବସି କରଇ ସାଧନ

।

ତାକୁ ଜାଣିବୁ କପଟୀ ଦାମ୍ଭିକଂ ସେ ଜନ

॥

ହୃଦୟ ଅଶୁତ ଆତ୍ମା ଶୁଚିବନ୍ତ ନୋହି

।

ଯେତେ ଯୋଗ ଧର୍ମ କଲେ ମ୍ପୁକ୍ତି ତାଙ୍କୁ କାହିଁ

॥

ଅମୃତଭାଣ୍ଡରେ ଯେହ୍ନେ ସୁରା ପକାଇଲେ

।

ନାଶ ଯାଇ ଏମନ୍ତ ସେ ତେମନ୍ତ ଏ ଭଲେ

॥

ତାର ଯୋଗ କର୍ମ ଯେତେ ସେହି ପରକାରେ

।

ଅକାରଣ ଧର୍ମ ସେ କାରଣ ନୋହେ ତାରେ

॥

ଆହୁରି କଥାଏ ଶୁଣ କହିଦେବି ତୋରେ

।

ମୋହ ନାମକୁ ଯେ ବିଶ୍ୱାସରେ ଧ୍ୟାନ କରେ

॥

ପ୍ରାପତ ହୁଅଇ ତାକୁ ଫଳ ହୋ ଯେତେକ

।

କେବେହେଁ ଅସ୍ୟାସେ ନାଶ ନୋହେ ସେହୁ ଲୋକ

॥

କୀର୍ତ୍ତି ପ୍ରୀତିରେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତି ଥାଇ ନାନାଠାରେ

।

ଚିତ୍ତ ଦେଇଥାଇ ନିତ୍ୟେ ମୋ ପାଦପଦ୍ମରେ

॥

ସବୁ କର୍ମ ଯୋଗ ଭକ୍ତି କଲା ତାର ହୋଇ

।

ଇନ୍ଦ୍ରାଦି ପଦ ତାହାକୁ ତୁଚ୍ଛ ଯେ ଦିଶଇ

॥

ଏ ମୋହର ଭାବ ଭକ୍ତି ନ ଜାଣନ୍ତି ଯେହି

।

ବଣା ହୋଇଁ ମରୁଥାନ୍ତି ଜ୍ଞାନ ଯେ ହରାଇ

॥

ମୋହର ତହୁଁ ଜାତ ଯେ ହେଉଛି ଜଗତ

।

ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି ମୋର ପରମ ଯେ ତବ

॥

ବାରାନିଧି ଜଳରୁ ଯେସନେ କମ୍ପ ଜାତ

।

ତରଙ୍ଗ ଲହରୀ ତହୁଂ ହୁଅଇ ଉତ୍ଥିତ

॥

ଜଳ ଲହରିରୁ ଯେହ୍ନେ ଜନ୍ମ ହୋଏ ଫେନ

।

ସୃଷ୍ଟି ଜାତ ହୁଅଇ ଯେ ମୋ ତହୁଁ ତେସନ

॥

ଏ କଥାମାନ ମୋହର ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

।

ମତିଭ୍ରମ କରି ନାଶ ହୁଅନ୍ତିଟି ସେହି

॥

ଯେହ୍ନେ ବତ୍ରକାଳେ ପ୍ରାଣୀ ଗମନ କରନ୍ତି

।

ବାଟେ ରଜ୍ଜୁ ଦେଖି ସର୍ପ ବୋଲିଣ ଡ଼ରନ୍ତି

॥

ନୁହଇ ସତ ନିକର କରିଣ ଦେଖିଲେ

।

ନିରାଶେ ଯେସନେ ଗମେ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଜଳେ

॥

ତେହ୍ନେକ ପ୍ରାୟେଟି ପାଥ ଏ ଜଗତ ମାୟା

।

ଆତ୍ମା ତୃଷ୍ଣାବନ୍ଧେ ପଡ଼ି ନାଶ ଯାଏ କାୟା

॥

କହିଲି ଏ ହେତୁ ବୁଝି ଘେନ ତୋର ମନେ

।

ପ୍ରବୃତ୍ତି ନିବୃତ୍ତି ବେନି ଦୃଷ୍ଟି ଏ ଶ୍ରବଣେ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ପ୍ରଭୁ ଫେଡ଼ିବା ସନ୍ଦେହ

।

ଜ୍ଞାନ ସାଧିବାର ବାଟ କେମନ୍ତ ତୁ କହ

॥

ଆଜ୍ଞା ହେଉ ମୋତେ ଏହା କମଳାର ସାଇଁ

।

ଏମନ୍ତେ ମନକୁ ମୋର ପ୍ରତୀତି ଆସଇ

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ପାଥ ଘେନ ମୋ ମଚନ

।

ଯୋଦ୍ଧା ଯେବେ ଅଛି ତୋର ବୁଝିବୁ ଏ ଜ୍ଞାନ

॥

ଯାହା ମୁଁ କହୁଛି ଆଜ୍ଞା ପ୍ରତିପାଳି ଥିବୁ

।

ସବୁ କଥା ଭଲ ପାଥ ଯେବେ ତୁ ଘେନିବୁ

॥

ଧର୍ମ ନାଶ ଯାଏ ପାଥ ଅପ୍ରତେ ଯେ କଲେ

।

ପୁଣି ଦୋଷ ଦେବୁ ପଛେ ନ କହିଣ ଥିଲେ

॥

ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ଜ୍ଞାନବ୍ରହ୍ମ ନୁହଇ ଏ ଦୂର

।

ଗୁପତ ହୋଇ ରହିଛି ମନ୍ଦିରେ ତୋହର

॥

କହିଦେବା ପାଥ ତେ ତେ ଧର ତୁ ଆସନ

।

ପୂର୍ବ ଛାଡ଼ି ପଶ୍ଚିମରେ ବଳାଅ ତୋ ମନ

॥

ସଳଖ ତୋ ମେରୁଦଣ୍ଡ ଷୋଳ ଯେ ଡ଼ମ୍ବରୁ

।

ଅର୍ଗଳ ପକାଇ ରଖ ଘଣ୍ଟିକାଦୁଆରୁ

॥

ନାସା ଅଗ୍ରତରେ ଦୃଷ୍ଟି ରଖ ତୁ ଲଗାଇ

।

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ କରି ତୁହି ମନକୁ ବଳାଇ

॥

ପବନ ଆୟତ୍ତ ହେଲେ ମନ ଯେ ଆୟତ୍ତ

।

ତୋତେ ମୁଁ କହୁଛି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନର ଏ ତତ୍ତ୍ୱ

॥

ଶୁଣିମା ଶ୍ରୀହରି ବୋଲି ବୋଲଇ ଅର୍ଜୁନ

।

କିପାଁ ଏକଦୃଷ୍ଟି କରି ଏ ମନପବନ

॥

ନାସିକା ଅଗ୍ରକୁ କିପାଁ ତଲେ କରିଥିବା

।

ଏ କଥା ସନ୍ଦେହ ମୋତେ ଫେଡ଼ିଣ କହିବା

॥

ଶୁଣ ତୁ ଅର୍ଜୁନ ବୋଲି ବୋଲନ୍ତି ଶ୍ରୀହରି

।

ତହିଁର ଗୁଣ କହିବା ତୋତେ ଯେ ବିସ୍ତାରି

॥

ନାସା ଅଗ୍ରେ ମନ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇଣ ବସିଲେ

।

ମନ ଅମନ ହୁଅଇ ଯୋଗରେ ମିଶିଲେ

॥

ନାଦବିନ୍ଦୁ ଖଞ୍ଜି ତହିଁ ପଡ଼ଇ ବନ୍ଧନ

।

ସଂସାର ଧାରଣା ନିରଞ୍ଜନକୁ ବନ୍ଧନ

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କରୁ ସେ ବିଲଗ ହୁଅଇ

।

ପ୍ରକୃତିମାନଙ୍କୁ ସବୁ ଅନଳେ ଦହଇ

॥

ଏମନ୍ତ ଭାବରେ ଯେହୁ ଚଳାବନ୍ତି ମନ

।

ବିଶୁଦ୍ଧାତ୍ମା ବୋଲି ତାକୁ ବୋଲନ୍ତି ଅର୍ଜୁନ

॥

ଇନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ମନ ବଶ ହୋଇ

।

ଅଶୁଦ୍ଧାତ୍ମା ବୋଲି ତାକୁ ତହିଁ ନାଶ ଯାଇଁ

॥

ମନ ପବନ ଯାହାର ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ ହୋଇ

।

ନିଶ୍ଚୟେ ପରମପଦକୁ ସେ ପୁଣ ପାଇ

॥

ଯହିଁ ଥିଲେ ତହିଁ ଦୃଷ୍ଟି ତାହାର ସେ ରହି

।

ସେହିଠାରୁ ଅନୁଭବ ପ୍ରକାଶ ହୁଅଇ

॥

ତୋତେ ମୁଁ କହିଲି ଯାହା ସତ୍ୟ ଏ ବଚନ

।

ଏ କଥା ନ କହିଲେ ଜାଣି ନୁହଇ ଜ୍ଞାନ

॥

ଏକାଗ୍ର କରିଣ ନାସା ଅଗ୍ରରେ ଯା ଦୃଷ୍ଟି

।

ଲାଗିଥିଲେ ତାହା ମୁଖେ ଫିଟଇ କବାଟୀ

॥

ପବନ ଆୟତ୍ତ ହେଲେ ଆତ୍ମାକୁ ଜାଣଇଁ

।

ଗୁରୁ ଉପଦେଶ ପାଥ ସେବିଲେଟି ପାଇଁ

॥

ଗୁରୁ ଜଗନ୍ନାଥ ଦୁଇ ଏକଇ ଯେ ମତ

।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଚରଣେ ଧ୍ୟାୟି କହଇ ଅଚ୍ୟୁତ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଶୁଣ ଶ୍ରୀହରି

।

ପୁଛଇ କଥାଏ କହ ବିସ୍ତାରି

॥

ଷଡ଼ଚକ୍ର ବୋଲି କେମନ୍ତ ହୋଇ

।

ତାହା କହିବା ମୋତେ ଭାବଗ୍ରାହୀ

॥

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ କେଉଁ ଭାବନା

।

ଦେହ ବିଧି ଗୋଟା ହେଲା ରଚନା

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ବିବତ୍ସି

।

ଷଡ଼ଚକ୍ର ବିଧି କହିବା ବାଛି

॥

ଗୁହାଚକ୍ରକୁ ଯେ ଆଧାର କହି

।

ଚାରି ଅକ୍ଷର ସେ ସ୍ଥାନେ ବସଇ

॥

ବ ଶ ସ ଷ ବୋଲି ଯେ ଚାରିଅକ୍ଷର

।

ଆରକ୍ତବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶଇ ଚକ୍ରର

॥

ସେ ଚକ୍ରେ ବିଜେ ଦେବ ଗଣେଶ୍ୱର

।

ବକ୍ରତୁଣ୍ଡ ଦେବ ଘେନି ସଙ୍ଗର

॥

ଯାନ ବାହନ ଅଟଇ ଇନ୍ଦୁର

।

ଏକୁଁ ମହିମା ଅଟଇ ଅପାର

॥

ତଥିପରେ ଲିଙ୍ଗଚକ୍ର ବସଇ

।

ଷଡ଼ପାଖୁଡ଼ା ପଦ୍ମ ଫୁଟିଛଇ

॥

ବିଜୁଳିବର୍ଣ୍ଣ ଯେ ଚକ୍ରର ଜ୍ୟୋତି

।

କାମଦେବ ସେ ସ୍ଥାନେ ଅଧିପତି

॥

କାମାକ୍ଷୀ ଦେବୀ ଘେନି ସଙ୍ଗତର

।

ହର୍ଯ୍ୟକ୍ଷ ବାହନ ଅଟେ ତାଙ୍କର

॥

ଷଡ଼ଅକ୍ଷର ସେ ସ୍ଥାନେ ବସଇ

।

ବ ଭ ମ ଯ ର ଳ ଷଡ଼ ବୋଲାଇ

॥

ତୃତୀୟଚକ୍ର ନାଭିକି ଯେ କହି

।

ଯହୁଁ ଦେହାଦିମାନ ସଞ୍ଚରଇ

॥

ପବନ ମୂଳସ୍ଥାନ ଅଟେ ସେହି

।

ଯହୁଁ ଚୌଦଭୁବନ ସଞ୍ଚରଇ

॥

ବ୍ରହ୍ମା ଯେଉଁ ସ୍ଥାନେ ଗଢ଼ଇ ସୃଷ୍ଟି

।

ସେ ପୁର ମର୍କତମରି ପ୍ରାଏଟି

॥

ସେ ସ୍ଥାନେ ଅଛଇ ଅଗ୍ନିମଣ୍ଡଳ

।

ପାକ କରଇ ଆହାର ସକଳ

॥

ଦଶଦଳରେ ପଦ୍ମ ଫୁଟିଅଛଇ

।

ଦଶଅକ୍ଷର ସେ ସ୍ଥାନେ ବସଇ

॥

ଦଶଗୋଟି ନାଡ଼ ପଦ୍ମ ଆକାର

।

ପ୍ରବାହିକା ବୋଲି ନାମ ତାହାର

॥

ପାଦ ପାଣିକି ଚାରି ନାଡ଼ି ଯାଇଁ

।

ତ୍ରିନାଡ଼ି କଣ୍ଠକୁ ବେଢ଼ି ଅଛଇ

॥

ଇଅଁଳା ପିଅଁଳା ଶିଶୁମ୍ନା ନାଡ଼ି

।

ବହଇ ତ୍ରିବେଣୀ ଏ ସ୍ଥାନ ମାଡ଼ି

॥

ରସନା ବାମଭାଗେ ଗଙ୍ଗା ବହି

।

ଦକ୍ଷିଣ ପାଶେ ଯମୁନା ବହଇ

॥

ସରସ୍ୱତୀ ବହେ ମଧ୍ୟଭାଗର

।

ଏକଇ ଦ୍ୱାର ଶିଶୁମୁନା ଘର

॥

ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ନାଭି ତଳେ ବହଇ

।

ମଳ ମୂତ୍ର ସେ ଯହିଁ ଉତ୍ସର୍ଗଇ

॥

ଅନ୍ତ ପିତ୍ତ ପୁଟି ପିଳୋହି ଛନ୍ଦି

।

ସେହି ନାଡ଼ ମଳଭାଣ୍ଡକୁ ରୁନ୍ଧି

॥

ଏକଇ ନାଡ଼ ବେନିଭାଗ ହୋଇ

।

ମଳ ମୂନ୍ତ୍ର ଭିନ୍ନେ ଭିନ୍ନରେ ବହି

॥

ଅନ୍ତ ପୁଟି ନାଡ଼ି ସାତ ଯେ ହାତ

।

ଯତ୍ରିତ କରିଛି ବ୍ରହ୍ମା ସମସ୍ତ

॥

ଅଷ୍ଟମ ଆଙ୍ଗୁଳ ଅମରି ସ୍ଥାନ

।

ପଦ୍ମତଳ ଅଷ୍ଟଫୁଲ ପ୍ରମାଣ

॥

ମଳ ଅଂଶ ଅଷ୍ଟଆଙ୍ଗୁଳେ ରହି

।

ଷଡ଼ଆଙ୍ଗୁଳରେ ହେଲା ପିଳୋହି

॥

ଆହାର ସମ୍ଭାଇଁ ଯେଉଁ ନାଡ଼ିରେ

।

ଷଡ଼ଦଶହାତ କହଳି ତୋରେ

॥

ଅଗ୍ନି ବାୟୁ ଦୁଇ ଏକସ୍ଥାନରେ

।

ଭ୍ରମଣ କରନ୍ତି ଷୋଳହାତରେ

॥

ନାଡ଼ି ସ୍ଥାନରୁ କଣ୍ଠ ପରିଯନ୍ତେ

।

ଷୋଳହାତ ନାଡ଼ି କହିଲି ତୋତେ

॥

ତିନିହାତ ଅଧେ ଅନ୍ତପୁଟିରେ

।

ସାତହାତ ପ୍ରକଟିଲା ଶରୀରେ

॥

ଷଡ଼ ଆଙ୍ଗୁଳରେ ରସନା ଜାଣ

।

ଷାଠିଏବାତ ହେଲେକ ପ୍ରମାଣ

॥

ନାଡ଼ିର ଘର ନାଭିଗନ୍ତ୍ରେ ମୂଳ

।

ଯହିଁରୁ ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ସକଳ

॥

ଯେଉଁ ଚକ୍ରରେ ବିଜେକରି ବ୍ରହ୍ମା

।

କି କହିବି ଅବା ତାର ମହିମା

॥

ହଂସବାହନେ ସାମିତ୍ରିଙ୍କି ଘେନ

।

ଦଶବଳରେ ବିଜେ ପଦ୍ମଯୋନି

॥

ଡ଼ ଠାରୁ ଫ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତତେ ଯେ ତହିଁ

।

ଦଶଅକ୍ଷରେ ବେଢ଼ି ରହିଛଇ

॥

ଏଥି ଉପରେ ହୃଦଚକ୍ର ସ୍ଥାନ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଦେବତା ଗରୁଡ଼ ବାହନ

॥

ଲକ୍ଷ୍ମୀକି ବାମାଗ୍ରରେ ଘେନି ତହିଁ

।

ଦ୍ୱାଦଶ ଅକ୍ଷର ବସଇ ଯହିଁ

॥

ଜୀବଆତ୍ମାର ସେ ଅଟଇ ଘର

।

କେଶରେ ବିଜେ ପରମଈଶ୍ୱର

॥

ସୁକର୍ମ କୁକର୍ମ ଯେତେକ ହୋଇ

।

ଯେତେ ବିଚାର ସେ ସ୍ଥାନେ ଛିଡ଼ଇ

॥

ଦ୍ୱାଦଶବଳ ପଦ୍ମ ଉଦେ ହୋଏ

।

କଅଠାରୁ ଠଅ ଅକ୍ଷରଯାଏ

॥

ନାଭିରୁ ବାୟୁ ହୃଦୟକୁ ଆସି

।

ମନର ସଙ୍ଗେ ଏ ପରାନ ମିଶି

॥

ଏଥି ଉପରେ କଣ୍ଠଚକ୍ର ସ୍ଥାନ

।

ଷୋଳଅକ୍ଷର ବସେ ବିତପନ

॥

ଦୁଇଅକ୍ଷର ବସେ ଦୁଇପାଟି

।

ହସ୍ତାଙ୍ଗୁଳି ଦୁଇକ୍ଷରେ ପ୍ରକଟି

॥

ଦୁଇଅକ୍ଷର ହୋଇ ଦୁଇ ଭୁଜ

।

ଦୁଇକ୍ଷର ବସେ ଦୁଇ ଉରଜ

॥

ଦୁଇକନ୍ଧ ପାଖେ ଦୁଇଅକ୍ଷର

।

ବସେ ଦୁଇଅକ୍ଷର ଦୁଇ କର୍ଣ୍ଣର

॥

ଦୁଇକ୍ଷର ବସେ ଓଷ୍ଠକୁ ଘେନି

।

ଶିଶୁମୁନା ମିଶି ଓଁକାର ବେନି

॥

ଏକ ଅକ୍ଷର କେ ରସନା ଘେନି

।

ଏମନ୍ତେ ଷୋଡ଼ଶ ହୋଇଲା ଜାଣି

॥

ଲଲାଟ ଚକ୍ର ଏଥି ଉପରେ

।

ବେନି ଅକ୍ଷର ବସଇ ଯହିଁରେ

॥

ବାମ ଦକ୍ଷିରେ ବେନିକ୍ଷର ମେଳ

।

ଆବୋରି ରହିଛି ସହସ୍ରଦଳ

॥

ସହସ୍ରଦଳରେ ଦଶମ ଦ୍ୱାର

।

ଦଶଦୁଆରେ ମନର ବିହାର

॥

ସେ ସ୍ଥାନରେ ଅଛି କଳପଦ୍ରୁମ

।

ସେଠାରେ ମୁନ କରଇ ବିଶ୍ରାମ

॥

କ୍ରୋଣାଖମ୍ବ ପାଥ ତହିଁରେ ରହି

।

ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ବାୟୁ ତହିଁ ସଞ୍ଚରଇ

॥

ମନର ଘରଟି ନ୍ତ୍ରୋଣାଖମ୍ବର

।

ଭ୍ରମଣ କରେ ସକଳ ଠାବର

॥

ଷଡ଼ଚକ୍ର ପରେ କରେ ବିହାର

।

ଛଛନ୍ଦେ ପାଥ ପରମଈଶ୍ୱର

॥

ଶୁଣିଲୁଟି ପାଥ କହିଲି ମୁହିଁ

।

ଗୁପତଜ୍ଞାନ ନ କହିବୁ କାହିଁ

॥

ଶୁଣି ଅର୍ଜୁନ କୃତକୃତ ହୋଇଁ

।

ପାଦପଦ୍ମରେ ଶିର ଦେଲା ନେଇଁ

॥

ସେହି ପାଦପଦ୍ମ ନିରତେ ଧ୍ୟାୟି

।

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଦାସ ଯେ କହଇ

॥

ଅର୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଶୁଣ ମହାପ୍ରଭୁ ପୁଛଇ ମୁଁ ଜ୍ଞାନସାର

।

କେମନ୍ତେ ସେ ଜମ୍ବୁଦୀପ ଭ୍ରତଖଣ୍ଡ କହିବା ତହିଁ ବିଚାର

॥

କେମନ୍ତେ ହୋଇଁ ବେନିଖଣ୍ଡ ପୃଥିବୀ କାହିଁ କେଉଁ ଦେଶେ ବସି

।

ଯାଜନଗ୍ରରୁ ନୀଳଗିରି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ମହିମା କହି ବିଶେଷି

॥

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜୁନ ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣରେ ଅଛି

।

ହରଗଉରାଙ୍କ ସମ୍ବାଦ କଥାଏ ଶ୍ରୀଗୁରୁମୁଖୁଁ ଶୁଣିଛି

॥

ପ୍ରଥମେ ଲକ୍ଷଯୋଜନ ଜମ୍ବୁଦୀପ ସେ ମେଦିନୀ ଅକଳିତ

।

ନବଖଣ୍ଡମଧ୍ୟେ ଭ୍ରତଖଣ୍ଡ ଭୂମି ନାମ ସେ ଅଟଇ ଖ୍ୟାତ

॥

ସେ ଭୂମିଖଣ୍ଡର ପ୍ରମାଣ ଅଟଇ ଦ୍ୱାଦଶ ଯୋଜନ ସୀମା

।

ନୁହଇ କଳି କେ କେଣେ ଅଛି ପାଥ କହିବା କିଛି ମହିମା

॥

ଭରତଖଣ୍ଡ ପାଦ ଦୁଇ ଅଟଇ ଯାଜନଗ୍ର ନାମେ ପୁରି

।

ପ୍ରଥମେ ସେଠାରେ ବିରଜା ଦେବୀର ପାଦପଦ୍ମେ ସେବା କରି

॥

ବିରାହଦେବ ଯେ ବୈତରଣୀ ସଙ୍ଗେ ମହାଦେବ ତ୍ରିଲୋଚନ

।

ତେର ଦେଉଳ ୟେ ସ୍ଥାନରେ ବସିଛି ପାଞ୍ଚାକ୍ରୋଶ ଆୟତନ

॥

ଲୋକେ ସେ ଭିଆଣ ଏ କ୍ଷେନ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟେଣ ଆନ ନିୟମ ଯେ ନାହିଁ

।

ଯାଉଁଳିବନ୍ଧରେ ନିୟମ କଲେ ଯେ ତତକ୍ଷଣେ ସେ ଫଳଇ

॥

କେବେହେଁ ପୁରୁଣା ନହଇ ସେ କ୍ଷେନ୍ତ୍ର ସହସ୍ରଯୁଗେ ନବୀନ

।

ସେ ସ୍ଥାନ ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗରେ ବସିଛି ଦେଶ କାବେରି ନାମେଣ

॥

ବ୍ରାହ୍ମଣିନଦୀ ସଙ୍ଗତରେ ସରିଛି ତ୍ରିତଟୋତ୍ତରଭାଗରେ

।

ସେ ଭୂମି ମହିମା କହିବା ଅର୍ଜୁନ ମୂଳଘଟ ବିଚାରରେ

॥

ଦେଶେକ ବସିଛି ଅଳସୁଆ ବୋଲି ତାର ଦକ୍ଷିଣଭାଗରେ

।

ବିରୁପାଉତ୍ତରଭାଗଭୂମିଖଣ୍ଡ ମୂଳସୂନ୍ତ୍ର ବୋଲି ତାରେ

॥

ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ ଦକ୍ଷିଣଭାଗେ ପୁଣ କଟକ ଦେଶଟି ସେହୁ

।

ବ୍ରତଭୂମି କଟିଭାଗଟି ଅଟଇ ଓଡ଼ିଶା ରାଜ୍ୟକୁ ଚାହୁଁ

॥

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶୁଣ ବିଷ୍ଣୁ ରୂପେ ଜାଣ ଭୂମିଖଣ୍ଡ ଏକ ଉଜ

।

ବ୍ରହ୍ମଭୁବନେଶ୍ୱର ଶଙ୍ଖଚକ୍ର ୟେ ଗଦାପଦ୍ମ ଚତୁର୍ଭୁଜ

॥

ଭ୍ରତଭୂମି କର କମଳ ଅଟଇ ପେଟକୁକ୍ଷାଦି ଏ ସ୍ଥାନ

।

ନ୍ତ୍ରୋଟାଗ୍ନି ଯହିଁରେ ଦହନ କରୁଛି ଆହାର ପାକ ବିଧାନ

॥

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ଦକ୍ଷିଣଭାଗରେ ରାହାଙ୍ଗ ଯେ ଦେଶ ବସି

।

ତୁଳସିଚଉରା ଏହି ଭ୍ରତଭୂମି ରହେ ହୃଦୟ ଯା ଭାଷି

॥

ଶୁଣ ଧନଞ୍ଜୟ ଦକ୍ଷିଣଭାଗରେ ଅଠରନଳା ଯା ନାମ

।

ଭ୍ରତଭୂମି କଣ୍ଠ ସ୍ଥାନ ଏ ଅଟଇ ଷୋଳଦଳଙ୍କ ବିଶ୍ରାମମ

॥

ତଥିଉପରେ ଦ୍ୱାରୀ ଅଟେ ଶୁଣନି ତାର ଅର୍ଦ୍ଧ ମାତ୍ରା ନାମ

।

ତ୍ରିପୁରାଦେବୀ ଯେ ତାହାଙ୍କୁ ସେ ବୋଲି ଭାବୁଛନ୍ତି ପୁରସ୍ତମ

॥

ପରାଶର ବୋଲି ଯେଉଁ ଭୂମିଖଣ୍ଡି ଗଦାହସ୍ତ ସେ ଅଟଇ

।

ଶଙ୍ଖହସ୍ତ ବୋଲି ହାଟକ ଈଶ୍ୱର ଭରତଭୂମି ସେ ହୋଇ

॥

ଶୁଣ ଅରଜୁନ ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ବଡ଼ଦାଣ୍ଡ ବୋଲି ଯାହା

।

ଭରତଭୂମିର ଗାଲପାଟି ଦୁଇ ଥାନମୁଦ୍ରା ବୋଲି ତାହା

॥

ଭରତଭୂମି ସିଂହଦ୍ୱାର ଯେଠାରେ ଗୋପ୍ୟ ଜଗନ୍ନାଥ ତହିଁ

।

ସେ ଭୂମି ମୁଖ ନାସାପୁଟ ଏହିଟି କାଶିବିଶ୍ୱନାଥ ଯହିଁ

॥

ଭରତଭୂମି ଦନ୍ତପାଟି ବାଇଶି ପାବଚ୍ଛ ନାମ ଯାହାର

।

ଜିହ୍ୱା ମୁଖ ଜଗମୋହନ ଅଟଇ ଗରୁଡ଼ସ୍ତମ୍ଭ ପାଶର

॥

ମନ ପବନ ଗରୁଡ଼ ନାମ ରହି ଦେଖନ୍ତି ପୁରୁଷୋତ୍ତମ

।

କଳାରାଏଟ ଏ ନୟନ କାଳନ୍ଦୀ ତଟରେ ବଟ ବିଶ୍ରାମ

॥

ବଟେଶ୍ୱର ସେହି ସ୍ଥାନରେଣ ସ୍ଥିତ ସଦୃଶ୍ୟେ ଅଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରାୟେ

।

ତ୍ରିକୂଟଭୂମି ମଧ୍ୟରେଣ କପାଳମୋଚନ ମୂରତି ରହେ

॥

ବିଲେଶ୍ୱର ଜମ୍ବେଶ୍ୱର ମାରକଣ୍ଡ ପାତାଳେଶ୍ୱର ଏ ଚାରିଁ

।

ଜ୍ୟୋତି ଅଖଣ୍ଡ ନିର୍ମଳ ନିରଞ୍ଜନ ମହିମା ନୋହେ ବିସ୍ତାର

॥

ଶଙ୍ଖନାଳରେ କପିଳେଶ୍ୱର ଛନ୍ତି ଜମ୍ବେଶ୍ୱର ତହିଁ ପାଶ

।

ଅନେକ ମହିମା ଅଷ୍ଟଶମ୍ଭୁଙ୍କର କହି କେ କରିବ ଶେଷ

॥

ଅଷ୍ଟଚଣ୍ଡି ନାମ ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜୁନ ବିମଳା ରାମଚଣ୍ଡିକା

।

କାଳିକା ବାଶୁଳା ଜୟଚଣ୍ଡି ମହାମାୟା ଅର୍ଦ୍ଧ ଶୋଣନିକା

॥

ସର୍ବମଙ୍ଗଳା ସଙ୍ଗତେ ଘେନି ଅଷ୍ଟଚଣ୍ଡିକା ନାମଟି ଏହି

।

ଅଷ୍ଟଶମ୍ଭୁ ଅଷ୍ଟଚଣ୍ଡୀ ଏ କ୍ଷେନ୍ତ୍ରକୁ ବେଢ଼ିଣ ଅଛନ୍ତି ରହି

॥

କଳାରାଏଟ ପାଶରେ ରତ୍ନସିଂହାସନ ଉପରେ ଠାକୁର

।

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ ବଳଭଦ୍ର ସୁଭଦ୍ରା ସୁଦର୍ଶନ ସଙ୍ଗତର

॥

ସର୍ବ ନଇବିଦ୍ୟ ଲାଗଇ ସେଠାରେ ମଣୋହି କୋଠାରେ ଥୋଇ

।

ବାସନା ଚେତନା ଜ୍ୟୋତିଚକ୍ର ଘେନି ମଣୋହି ଭୋଗ କରଇ

॥

ଜନ୍ମକର୍ତ୍ତା ସେ ଯେ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର ଜୀବରୂପେ ଭୋଗ ତାର

।

ଅଶେଷ ସଂସାର ଚରାଚର ଯାର କଳ୍ପଣାରେ ଅବତାର

॥

ମୁହିଁ ଅବା କେଉଁ ଛାରଲୋକ ହୋଇ କହିବି ତାଙ୍କ ମହିମା

।

ଯାହାର ବୈଷ୍ଣବିମାୟାରେ ଭ୍ରମନ୍ତି ହର ନର ସୁର ବ୍ରହ୍ମା

॥

କୋଟିଏ କୋଟି କୀଟକେ ମୁଁ ଅନ୍ତର କାହିଁ ମୋର ଏତେ ଜ୍ଞାନ

।

ଶ୍ରୀହରି କୃପାରେ ଏ ଗୀତା ପ୍ରକାଶ କହେ ଅଚ୍ୟୁତ ଅଧମ

॥

କୃଷ୍ଣ ଚରଣତଳେ ପଡ଼ି ପାଥ

।

ସନ୍ଦେଶ ଫେଡ଼ି କହ ଜଗନ୍ନାଥ

॥

ବାକି କେତେ କଥା ରହିଲା ପରା

।

ଫିଟୁ ମୋ ମନରୁ ସଂଶୟ ଭାରା

॥

ଅଙ୍ଗନ୍ନ୍ୟାସ କରନ୍ୟାସ ବିଚାର

।

ଆତ୍ମାଶୁଦ୍ଧି ଭୂତଶୁଦ୍ଧି ପ୍ରକାର

॥

ମାତୃକା ଷୋଡ଼ଶ ପୂଜା ସଂଯୋଗ

।

କେଉଁ ମନ୍ତ୍ରରେ ସେ ଲାଗଇ ଭୋଗ

॥

କାହାକୁ ଭୋଗ ଦେଇଁ କେବା ପାଇଁ

।

କେଉଁ ଦିଅଁ କେଉଁଠାବରେ ଥାଇ

॥

ଯେବେ ମୋ ଠାବରେ ସୁଦୟା ଥିବ

।

ଏଥି ତଦନ୍ତ ମୋତେ କହିଦେବ

॥

ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ

।

କହିବା ତୋତେ ଏ ବିଧି ବିଧାନ

॥

କରନ୍ୟାସ ଏ ଅଙ୍ଗୁଷ୍ଠି ତର୍ଜନ

।

ମଧ୍ୟ ଅନାମିକା କନିଷ୍ଠା ଘେନି

॥

ଅଠାଇଶକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର ଏଥିର

।

ମୁଖେ ଉଚ୍ଚାରି ଏ ଗାୟତ୍ରି ସାର

॥

ଅଙ୍ଗନ୍ୟାସ ତୋତେ କହିଣ ଦେବା

।

ହୃଦୟ ଶିରଶିଖା ଛୁଆଇଁବା

॥

ନେନ୍ତ୍ର କବିରାୟ ଏ ପାଞ୍ଚ କରି

।

ସେହି ମନ୍ତ୍ରାଦି ଏ ସ୍ଥାନାଦି ଧରି

॥

ଭୂତଶୁଦ୍ଧି ଷଡ଼ଚନ୍ତ୍ରାଦି ନ୍ୟାସି

।

ଆତ୍ମାଶୁଦ୍ଧିରେ ମନଜ୍ଞାନେ ମିଶି

॥

ବାହାର ଭିତର ମାତୃକା ଦୁଇ

।

ତାକୁ ଚିହ୍ନିଲେ ନିର୍ମଳ ହୁଅଇ

॥

ଷୋଡ଼ଶୋପଚାର ପୂଜାହିଁ କଲେ

।

ଦିଅଁ ବଶହୋଇ ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ିଲେ

॥

ଗୋପାଳମନ୍ତ୍ରରେ ଲାଗଇ ଭୋଗ

।

ତୋତେ କହିଲି ଏ ଜ୍ଞାନସଂଯୋଗ

॥

ଜଗନ୍ନାଥ ନାମ ଚାରି ଅକ୍ଷର

।

ଚାରିକ୍ଷର ପାଥ ଚାରି ଠାକୁର

॥

ଚାରିଠାକୁରଙ୍କ କହିବାନାମ

।

ସୁଦର୍ଶନ ସୁଭଦ୍ରା ବଳରାମ

॥

କଳାଶ୍ରୀମୁଖ ନାମ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ଏ ଚାରିକ୍ଷର ବ୍ୟାପିଛି ଜଗତ

॥

ଜଅ ଅକ୍ଷର ଜଗତ ଘୋଟିଛି

।

ଜଳରୁ ସର୍ବ ଉତ୍ପତ୍ତି କରୁଛି

॥

ଦେହ ଥିଲାକୁ ଏ ବୋଲି ସଂସାର

।

ଜୀବାତ୍ମାରୂପେ ଭୋଗ ନୀଳାମ୍ବର

॥

ଠୁଳ ଆକାର ଏ ବୋଲି ଦେହକୁ

।

ଶୂନ୍ୟ ଅଣାକାର ବୋଲି ମନକୁ

॥

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଯାକ ଏ ବହିଛି ଶିରେ

।

ଅନନ୍ତ ନାମଟି ବୋଲି ତାହାରେ

॥

ସେହିଟି ଅଟଇ ଷୋଳ ନୟନ

।

ଷୋଳ ନାମଟି ସେହି ବୋଲି ଘେନ

॥

ଆହୁରି କହିବା ତୋତେ ଅର୍ଜୁନ

।

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର କଳାବିଧାନ

॥

ବତିଶ କଳା ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଘେନି

।

ଚବିଶ କଳାଟି ଗାୟନ୍ତ୍ରୀ ପୁଣି

॥

ଗାୟନ୍ତ୍ରୀ ଚବିଶ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ହୋଇ

।

ଉତ୍ପତ୍ତି ପ୍ରଳୟ କରନ୍ତି ସେହି

॥

ବାକି ଆଠ କଳା ରହିଲା ଯହିଁ

।

ଆଠ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସେ କହିବା ତହିଁ

॥

ମୂଳମେଳରେ କରି ବିଶ୍ରାମ

।

ସି ଦ୍ଧି ର ସ୍ତୁ ଚାରି କଳାଙ୍କ ନାମ

॥

ଉର୍ମ ଧୂର୍ମ ଜ୍ୟୋତି ଜ୍ୱାଳାଟି ସେହି

।

ଏହା ଭେଦିଲେ ଦେବଲୋକେ ଯାଇ

॥

ନିଦ୍ରା ଆହାର ବାୟୁ ମଇଥନ

।

ଚାରି କଳା ଏଟି ଦେହ ବିଧାନ

॥

ଚବିଶ ଆଠରେ ବତିଶ ହେଲା

।

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗଟି ସେ ଆଠ କଳା

॥

ଚବିଶ ଆଠରେ ବତିଶ ଭୋଗ

।

ସର୍ବଦା ଥାଇ ଏ ଦେହେଁ ସଂଯୋଗ

॥

ଏବେ କହିବା ଚାରିକ୍ଷର କଥା

।

ଜ ଅକ୍ଷରଟି ଜଗତକରତା

॥

ଶ ଅକ୍ଷରଟି ସେ ରେବତୀପତି

।

ଶଙ୍ଖ ଗୋକ୍ଷୀର ଶ୍ୱେତ ତାଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି

॥

ଶ କ୍ଷରର ଯେ ମହିମା ପୁଣ

।

କହିଦେବା ତୋତେ ଶୁଣ ଅର୍ଜୁନ

॥

ଗ ଯେ ଗଗନମାର୍ଗ ଶୂନ୍ୟ ସେହି

।

ଜ୍ଞାନ ପ୍ରକାଶ ତାହାଠାରୁ ହୋଇ

॥

କର୍ମ ଧର୍ମ ବାହ୍ୟଶୁଦ୍ଧି ବିଚାର

।

ଶୂନ୍ୟ କରତା ଭେଦେ ସବୁଠାର

॥

ଗ ସୁଦର୍ଶନ ଯେ ମନ ସ୍ୱରୂପ

।

ଭୂମି ମଧ୍ୟେ ଦଶ ମିଶି ସେ ଗୋପ୍ୟ

॥

ତା ଅଙ୍ଗ ଅକ୍ଷରୁ ଭଜିଲେ ପାଇ

।

ତୋତେ ଯେ ଉପଦେଶ ଦେଲି କହ

॥

ଏବେ କହିବା ଯେ ନାମ ଅକ୍ଷର

।

ଏମନ୍ତ ମହିମା ଅଟେ ତାହାର

॥

ଆଦିଶକ୍ତି ଯୋଗମାୟା ବୋଲାଇ

।

ନାସ୍ତି ଆସ୍ତିରେ ସଂସାର କରଇ

॥

ନାମୁ ଭଦ୍ରା ଯେ ରଜଗୁଣଯୁକ୍ତ

।

ନାଭିକମଳୁଁ ବ୍ରହ୍ମା ହେଲେ ଜାତ

॥

ସେ ପୁଣ ଜଗତ ଜାତ କରଇ

।

ପ୍ରଳୟ କାଳେ ସର୍ବ ସଂହରଇ

॥

ଅକାର ମହିମା କହିବା ଏବେ

।

ଥାଣୁ ମନ୍ଦାକିନୀ ଯା ପାଦେ ସେବେ

॥

ସ୍ଥୂଳ ଥୟ ସ୍ଥିତି ନାହିଁ ତାହାରି

।

ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତେ ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଆବୋରି

॥

ଧ୍ୟାନଧାରଣା ଲୟ ସୂନ୍ତ୍ର କେତେ

।

ବେଦପୁରାଣ କହଅଛି ଯେତେ

॥

ରାଧିକା ଦୂତିକା ବେନି ପାଶର

।

ମଧ୍ୟେ ବିଜେ ମୋହନ ବେଣୁଧର

॥

ଦାରୁ ମଧ୍ୟେ ରୂପ ମଧ୍ୟେ ବିହାର

।

ତ୍ରିକୂଟ କାଳନ୍ଦୀ ବଟମୂଳର

॥

ଚାରି ଅକ୍ଷର ନାମ ଚରି ରୁପ

।

ସିଂହାସନେ ଯୋଗମାୟାରେ ଗୋପ୍ୟ

॥

ଗରୁଡ଼ସ୍ତମ୍ଭ ପାଶେ ଥାଇ ଦେଖ

।

ଦର୍ଶନ ହୁଅଇ କଳାଶ୍ରୀମୁଖ

॥

ଅର୍ଜୁନ କୃଷ୍ଣଚରଣେ ପଡ଼ିଲା

।

ମନୁ ସଂଶୟ ସକଳ ଛାଡ଼ିଲା

॥

ଆଶ୍ରେ କରିଣ ପାଦ ଅରବିନ୍ଦ

।

ଧ୍ୟାଇଣ କହଇ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରଣେ ଅର୍ଜୁନ ପଡ଼ିଣ ପୁଛଇ ଯେ ଜ୍ଞାନସାର

।

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ଶରୀର ହୋଇଛି କହିବା ଏଥି କିଚାର

॥

ତିନିପୁର ପୁଣ ଚଉଦଭୁବନ ଦେହରେ କାହିଁ ରହିଛି

।

ପ୍ରତି ପ୍ରତି କରି କହ ମହାପ୍ରଭୁ ସଂଶୟ ନ ରହୁ କିଛି

॥

ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି ଶୁଣ ଧନଞ୍ଜୟ କହିବା ଏଥି ବିଚାର

।

ପୃଥ୍ୱୀ ଆପ ତେଜ ବାୟୁ ଯେ ଆକାଶ ପଞ୍ଚଭୂତ ଏ ଶରୀର

॥

କଟିଠାରୁ ପାଦତଳ ପରିଯନ୍ତେ ପାତାଳପୁର ବୋଲାଇ

।

ଏଥି ମଧ୍ୟେ ସପ୍ତପାତାଳ ଅଛଇ ତାହା ଦେବା ତୋତେ କହି

॥

ନାଭିକମଳରୁ କଣ୍ଠ ପରିଯନ୍ତେ ଏହିଟି ମର୍ତ୍ତ୍ୟଭୁବନ

।

କଣ୍ଠଠାରୁ ଶିର ଦେଖାଯାଏ ସ୍ୱର୍ଗପୁର ଏ ବୋଲି ଅର୍ଜୁନ

॥

ଏଥିମଧ୍ୟେ ସପ୍ତପୁର ରହିଅଛି ତାହା କହିଦେବା ତୋତେ

।

ତିନିପୁର ମଧ୍ୟେ ଚଉଦଭୁବନ ରହିଛି ଯେହ୍ନେ ଗୁପତେ

॥

ପାଦତଳକୁ ଯେ ପାତାଳ କହିଟି ପାପୁଲି ନାମ ବିତାଳ

।

ଜଘଂକୁ ତଳାତଳ ବୋଲି କହିଟି ପିଚା ନାମ ରସାତଳ

॥

ଗୁହ୍ୟକୁଟି ମହାତଲ କହି ଇନ୍ଦ୍ରି ଅତତାଳ ନାମ ବହି

।

ତଲିପେଟ ନାମ ସୁତଳ ବୋଲାଇ ତୋତେ ଦେଲି ପାଥ କହି

॥

ଏଥିଉତ୍ତାରେ କହିବା ତୋତେ ଶୁଣ ସପ୍ତଲୋକର ବିଧାନ

।

ପ୍ରତିପ୍ରତି କରି କହୁଅଛି ପାଥ ରଖ ହେତୁ କରି ମନ

॥

ନାଭିସ୍ଥଳକୁ ଯେ ଭୂଲୋକ କହଇ ଭୁବଲୋକ ହୃଦ ଜାଣ

।

ବକ୍ଷସ୍ଥଳ ମହଲୋକ ବୋଲାଇଟି ମୁଖ ଜନଲୋକ ଶୁଣ

॥

ତପଲୋକ ସ୍ଥାନ ନାସିକା ବୋଲାଇ ସତ୍ୟଲୋକ ବୋଲି ତାହା

।

କପାଳକୁ ପୁଣି ସ୍ୱର୍ଗଲୋକ ବୋଲି ଶୁଣ ପାଥ ହୋଇ ସ୍ନେହା

॥

ଚଉଦଭୁବନ ଏହିଟି ଅର୍ଜୁନ କହିଦେଲି ତୋତେ ସତ୍ୟ

।

ଏଥିପରେ ଅଛି ଗୋଲକଭୁବନ ଯହିଁ ନିତ୍ୟ ମହାନିତ୍ୟ

॥

ପରମ ନିତ୍ୟଘେନି ଏହୁ ନିତ୍ୟଟି ତ୍ରିନିତ୍ୟ ଏହି ବୋଲାଇ

।

ଶୁଣିକରି ପାଥ ବୋଲେ ମହାପ୍ରଭୁ କହ ସଂଶୟ ଫିଟାଇ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣସର୍ବସାଚି ଅନନ୍ତର ନ୍ତ୍ରୟଫଣୀ

।

ସେହି ତ୍ରୟଫଣୀ ତ୍ରିକୋଣ ସଂଜୀତ ତାହା କହିଦେବା ପୁଣି

॥

ନିତ୍ୟବୋଲି ଯାହା ପ୍ରଥମ କୋପଟି ଦକ୍ଷିଣ ନୟନ ତୋର

।

ଶ୍ରୀ ବୋଲି ତହିଁ ବିଜେକ ବସିଲା ବଳଭଦ୍ର ନାମ ତାର

॥

ମହାନିତ୍ୟ ବୋଲି ଦ୍ୱିତୀୟ କୋଣଟି ସେ ତୋର ବାମ ନୟନ

।

ଶ୍ରୀ ବୋଲି ତହିଁ ବିଜେକ ବସିଛି ସୁଭଦ୍ରା ତାନାମ ଶୁଣ

॥

ପରମ ନିତ୍ୟ ବୋଲି ଯାହା କହିବି ଏ ବେନି ମଧ୍ୟେ ରହିଲା

।

କ୍ଲିଂ ବୀଜ ଘେନି ଜଗନ୍ନାଥ ରୂପ ତ୍ରିକୋଣଟି ପ୍ରକାଶିଲା

॥

କହେ ଧନଞ୍ଜୟ ଶୁଣ ମହାପ୍ରଭୁ ତ୍ରିବୀଜ ହେତୁ ଶୁଣିଲି

।

କୋଟିଜନ୍ମ ପାପ କ୍ଷୟଗଲା ମୋର ଦୁରିତମାନ ଛେଦିଲି

॥

ମ୍ଭୁଁ ଯେବେ ପରିଚାରକ ଭୃତ୍ୟ ତୋର ଭୃତ୍ୟଜନେ ଦୟା କରି

।

ଧ୍ରୁବମଣ୍ଡଳ ଯେ ଶ୍ରୀବଟପାଟଣା କହିବା ହେବେ ବିସ୍ତାରି

॥

କହନ୍ତି ହରି ଶୁଣ ପଣ୍ଡୁକୁମର ଧ୍ରୁବମଣ୍ଡଳ ମହିମା

।

ସଚରାଚର ପଶି ମିଶି ରହିଛି କେହି ନ ଜାଣେ ଏସୀମା

॥

ଅମରଭୁବନ ଅଟଇ ଏ ସ୍ଥାନ ଧ୍ୱନି ଶୁଭୁଅଛି ଯହିଁ

।

ସେ ଧ୍ୱନି ଶୁଣିଲେ ଅମର ହୋଇବୁ ଦେଲି ତୋତେ ପାଥ ହି

॥

ଶ୍ରୀହଟପାଟଣା ଅତି ଅଗୋଚର ଦେବଲୋକଙ୍କ ହାଟ

।

ମୁନି ଜ୍ଞାନୀ ଯୋଗୀ ସେ ପଥେ ଗମନ୍ତି ଅନ୍ୟ ନ ପାବନ୍ତି ବାଟ

॥

ତ୍ରିବେଣୀ ନଦୀ ସେହିଠାରେ ବହୁଛି ହାଟପାଟଣାକୁ ଭେଦି

।

ତହିଁ ପଶିଲେ ତୁ ନିର୍ମଳ ହୋଇବୁ ପାପ ପକାଇବୁ ଛେଦି

॥

ତୋହର ଦେହ ଦେଖ ଜ୍ଞାନଭଣ୍ଡାର ଆଉ କି କହିବି ତୋତେ

।

ତଲେ କରମନଜ୍ଞାନ ଚେତନାରେ ପୂରିଅଛି ସର୍ବଭୂତେ

॥

ନିଶ୍ଚେଁ ସଦଗୁରୁ ଆଶ୍ରେକଲେ ଯାଇ ତବ ଜ୍ଞାନନର ବିଚାର

।

କହିବାକୁ ଯାହା ବଚନେ ନ ଆସେ ଦେଖିବାକୁ ଅଗୋଚର।

॥

ଶାସ୍ତ୍ର ଗୋଚରରେ ସମସ୍ତେ କହନ୍ତି କଥା ପଟାନ୍ତର ଦେଇ

।

ସ୍ଥୂଳ ସୂକ୍ଷ୍ମ କେଡ଼େ ଜୀବକି ଅର୍ଜିବ କାହିଁଥାଇ କାହିଁପାଇ

॥

ଲୀଳା କରୁଅଛି କୁହୁକ ଲଗାଇ ମାୟାକୁ ବେଷ୍ଟିତ କରି

।

ଜଗତଯାକ ଯେ ପୂରି ମିଶିଅଛି ନ ପାରନ୍ତି ବାରିଧରି

॥

ଅଣସାଧନା ବାଟରେ ପଡ଼େ ଭେଟ ଯେବେ ଗୁରୁଆଜ୍ଞା ହୋଇଁ

।

କୋଟି କୋଟି ଶାସ୍ତ୍ର ସୁମୂର୍ତ୍ତି ଶୁଣିଲେ ଜ୍ଞାନଗୋଚର ନହୁଇ

॥

ଶାନ୍ତି ଆତ୍ମା ଶୁଦ୍ଧ ନିରିମଳ ଚିତ୍ତ ହେଲେ ସେ ମୁଁ ଏକରୂପ

।

ଭକ୍ତଜନ ମୋତେ ନିରତେ ଦେଖନ୍ତି ଅଭକ୍ତିଜନେ ମୁଁ ଗୋପ୍ୟ

॥

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନ ଶୁଣିଣ ଅର୍ଜୁନ କୃତକୃତ ଭାବ ହୋଇଁ

।

ପାଦପଦ୍ମେ ଆଶା କରିଣ ଭରସା ଅଚ୍ୟୁତଦାସ କହଇ

॥